ΟΥΡΑΝΟΣ Ο ΑΚΥΜΑΝΤΟΣ

ΠΕΤΡΟΣ ΣΠΕΝΤΖΗΣ


ΟΥΡΑΝΟΣ Ο ΑΚΥΜΑΝΤΟΣ

Άψυχο ψύχος
πυρπολούσε την έναστρη νύχτα.

φώτα στις γωνιές
στο ρυθμό του αγέρα
μένανε ξάγρυπνα

ενώ νυμφομανής ο χιονιάς
αλύπητα μαστίγωνε χέρια
και
πρόσωπα.

ανηφόριζε
αγέρωχος
ο Ευγένιος·

δέχονταν ραπίσματα
όπως θυρόφυλλα
δέντρα
το καμμάτι χαρτί,
που χωρίς σκοπό
χοροπηδούσε στη μέση του δρόμου.

δεν είμαι σύμμαχος
με τέτοιον καιρό
ομολόγησε,
ούτε με αφιλόξενη νύχτα.

και
τα δυό θα περάσουν.
θα μείνουν τ’αστέρια
λοιδορώντας τα σύμπαντα.
λικνιζόμενα
στο σιωπηλό
βαθύ
ουρανό
τον ακύμαντο
πέρα από εμφύλιους
συκοφαντίες
και
μίση χωρίς να γεράσουν.

μαζί τους ο Έρωτας
έτσι ανέλεγκτος
θα φυτρώνει
–αιώνιο σήμαντρο
μαυρομαντηλούς οικουμένης–
να σμίγει
στους ήχους του
σε δρόμους πλατύστερνους
δειλινά
κοραλλένια.



Από το βιβλίο: Πέτρος Σπεντζής, «Εν όψει», Εκδόσεις Νέας πορείας, Θεσσαλονίκη 1984, σελ. 75-77.