ΓΙΡΛΑΝΤΑ ΚΑΜΩΜΕΝΗ ΑΠΟ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ

FEDERICO GARCÍA LORCA


ΣΤΗ ΜΕΡΘΕΔΕΣ ΟΠΩΣ ΕΠΕΤΑΞΕ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΠΕΤΑΕΙ

Φωτός ψυχρού κρυσταλλωμένου μιά βιολέτα
εγίνης, κι είσαι στων υψών τα βράχια αχτίδα,
φωνή χωρίς λαρύγγι σκοτεινή: βολίδα
που ηχείς παντού, το πουθενά πώς σ’ εχαιρέτα!

Η σκέψη σου είναι μιάς χιονοστοιβάδας φέτα·
στης δόξας τη λευκότητα αχανή την είδα.
Προφίλ σού χάραξε αιώνιο μιά καυτή γραφίδα,
και περιστέρα για καρδιά έχεις που όλο επέτα!

Στον αέρα ελεύθερη πια τώρα τραγουδάει
μιαν ορθρινή και μες στα μύρα μελωδία
πληγής, που εσκάψαν κάτι γιασεμιά στα χάη.

’Δώ κάτω εμείς, ωστόσο, νύχτα-μέρα μία
γιρλάντα πόνου θα σου πλέκουμε όσο πάει –
γιρλάντα καμωμένη από μελαγχολία.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.