ΜΑΣ ΞΥΠΝΑΕΙ ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ

PAUL CELAN


ΗΤΑΝ ΧΩΜΑ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ

Ήταν χώμα μέσα τους, και
σκάβαν αυτοί.
Σκάβαν και σκάβαν, έτσι
περνούσε η μέρα, η νύχτα τους. Και δεν υμνούσαν τον Κύριο,
αυτός, έτσι ακούσαν, τα ήθελε όλ’ αυτά·
αυτός, έτσι ακούσαν, τα ήξερε όλ’ αυτά.

Σκάβαν και δεν ακούγαν πιά τίποτε·
δεν γίναν σοφοί, δεν φτιάξαν τραγούδι,
δεν ανακάλυψαν κανενός είδους γλώσσα.
Σκάβανε.

Ήρθε μια σιωπή, ήρθε και μια καταιγίδα,
ήρθαν όλες οι θάλασσες.
Σκάβω, σκάβεις και σκάβει το σκουλίκι,
και το τραγούδι εκεί λέει: Σκάβουνε.

Ω ένα, ω κανένα, ω κανείς, ω εσύ:
Πού πήγε, αφού πουθενά δεν επήγε;
Ω σκάβεις και σκάβω, και σκάβουμε προς εσένα,
και στο δάχτυλο μάς ξυπνάει το δαχτυλίδι.



Μετάφραση: Αντώνης Τριφύλλης.
Από το βιβλίο: «Σύγχρονη γερμανόφωνη ποίηση», επιλογή, μετάφραση, σχόλια Αντώνης Τριφύλλης, Πλέθρον, Αθήνα 1983, σελ. 74.