Υπέροχο χιούμορ από τον Γιάννη Ιωάννου.
Με διπλό κλικ μεγεθύνεται η εικόνα και το κείμενο διαβάζεται καλά.
Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010
ΠΡΟΓΕΥΜΑ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ
ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΟΙ SUPERTRAMP
BREAKFAST IN AMERICA
Take a look at my girlfriend
She's the only one I got
Not much of a girlfriend
Never seem to get a lot
Take a jumbo cross the water
Like to see America
See the girls in California
I´m hoping it´s going to come true
But there´s not a lot I can do
Could we have kippers for breakfast
Mummy dear, Mummy dear
They got to have ´em in Texas
Cos everyone's a millionaire
I´m a winner,
I´m a sinner
Do you want my autograph
I´m a loser what a joker
I´m playing my jokes upon you
While there´s nothing better to do
Don´t you look at my girlfriend
She´s the only one I got
Not much of a girlfriend
Never seem to get a lot
Take a jumbo cross the water
Like to see America
See the girls in California
I´m hoping it´s going to come true
But there´s not a lot I can do.
ΠΡΑΞΕΩΝ ΜΙΜΗΣΕΙΣ
Κ. Ι. ΔΑΛΚΟΣ
ΟΥΤΟΣ ΕΚΕΙΝΟΣ
Στην πολυθρόνα σου γερτός,
στον ουρανίσκο ο ουρανός,
λέξεις πραγμάτων η ζωή
και πράξεων μιμήσεις.
Ω, μην επιχειρήσης
πάλι μ’ εκείνο το στερνό
ή το ακρότατο σκαλί
να μας υποτιμήσης!
Από το βιβλίο: Κ. Ι. Δάλκος, «Ως εν παρόδω», Αθήνα 2004, σελ. 73.
Στην εικόνα ο πίνακας του Δημήτρη Πικιώνη «Οι τρεις χάριτες».
Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010
ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΙΗΜΑ
ΓΙΑΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ
ΜΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ
Όταν το σπίτι μας καίγεται, κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσουμε την ερμηνεία του φαινομένου και να καταπιαστούμε με την πυρόσβεση. Ο αναγνώστης που θεωρεί ότι ο μηχανισμός στήριξης της ελληνικής οικονομίας έχει περιθώρια να αποδώσει επιθυμητά αποτελέσματα, ας σταματήσει την ανάγνωση εδώ. Όποιος ακόμα πιστεύει πως η Κρίση μπορεί να αντιμετωπιστεί σε εθνικό επίπεδο, μέσα από τον συνδυασμό περιορισμού του κράτους, αύξησης φόρων, καταπολέμησης της διαφθοράς και διαρθρωτικών αλλαγών, θα έπρεπε να έχει ήδη σταματήσει να διαβάζει. Το άρθρο αυτό έχει γραφτεί για εσάς που έχετε πλέον πειστεί, ίσως μετά το ξέσπασμα της Ιρλανδικής κρίσης, ότι όλη η Ευρώπη αρμενίζει στραβά. Ότι ναι μεν η Ελλάδα κουβαλάει από καιρό τα δικά της, ιδιαίτερα, αμαρτήματα αλλά ότι η παρούσα Κρίση μόνο σε Ευρωπαϊκό επίπεδο μπορεί να αντιμετωπιστεί. Στις αράδες που ακολουθούν προτείνω δύο εφικτές τομές που θα έβγαζαν την Ευρώπη από την Κρίση και θα έδιναν στην Ελλάδα τις ανάσες που χρειάζεται για να κάνει τις μεταρρυθμίσεις που τόση ανάγκη έχουμε.
Το ζητούμενο
Δύο πράγματα έχει ανάγκη η Ευρώπη: Σταθεροποίηση και Ανάκαμψη. Η Σταθεροποίηση απαιτεί το σπάσιμο του φαύλου κύκλου στην παγίδα του οποίου έχει πιαστεί όλη η ευρωζώνη. Ποιος είναι αυτός; Η ευρωζώνη ταλανίζεται από δύο παράλληλες και αλληλένδετες κρίσεις. Όμως η ΕΕ επικεντρώνεται στην μία αγνοώντας επιδεικτικά την άλλη. Έτσι, η συνολική Κρίση χειροτερεύει. Πιο συγκεκριμένα, η κρίση που τραβά την προσοχή όλων, είναι η κρίση χρέους των υπερχρεωμένων κρατών. Η Ευρώπη ρίχνει όλο της το βάρος στη τιθάσευση αυτής της κρίσης μέσω περιορισμών, περικοπών, λιτότητας κλπ. Στο μεταξύ τα γιατροσόφια αυτά έχουν ως αποτέλεσμα να φουντώνει η δεύτερη, παραμελημένη, κρίση που, δυστυχώς, είναι εξ ίσου σημαντική: Είναι η κρίση των ευρωπαϊκών τραπεζών στις οποίες 'ανήκει' το χρέος των υπερχρεωμένων κρατών. Πρόκειται για τράπεζες νεκροζώντανες που επιβιώνουν διασωληνωμένες με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ECB) η οποία τις κρατά σε αυτή την κατάσταση ζόμπι ταΐζοντας τες άπλετο, πάμφθηνο δανεικό χρήμα. Έλα όμως που εκείνες, όσα κεφάλαια και να τους δανείσει η ECB, αρνούνται να δανείσουν στις επιχειρήσεις και στα νοικοκυριά επειδή τρέμουν στην σκέψη ότι δεν θα πάρουν πίσω τα χρήματα που τους χρωστούν τα υπερχρεωμένα κράτη; Το αποτέλεσμα είναι μία πανευρωπαϊκή τραπεζική 'απεργία' δανειοδότησης του ιδιωτικού τομέα. Κάπως έτσι βαθαίνει η ύφεση, μειώνονται τα κρατικά έσοδα των υπερχρεωμένων κρατών, αυξάνονται τα χρέη τους ως ποσοστό του ΑΕΠ και, συνεπώς, πανικοβάλλονται ακόμα πιο πολύ οι τράπεζες.
Να ο φαύλος κύκλος που πρέπει να σπάσει ώστε να σταθεροποιηθεί η ευρωζώνη. Όμως και να σπάσει, αυτό δεν εγγυάται ότι δεν θα μας ξαναπροκύψει. Ούτε ότι το σπάσιμό του, από μόνο του, θα φέρει την Ανάκαμψη, δηλαδή την απορρόφηση 16 εκατομμυρίων ανέργων και 20 εκατομμυρίων υπο-απασχολούμενων ευρωπαίων που χάνουν, μέρα με την μέρα, την εμπιστοσύνη τους στην δυνατότητα της δημοκρατίας να βρει λύσεις, πέφτοντας έτσι εύκολα θύματα της ξενοφοβίας, της μισαλλοδοξίας και του λαϊκισμού. Για αυτό τον λόγο, καταθέτω μια πρόταση με δύο μέρη. Ένα για την Σταθεροποίηση της ευρωζώνης και αμέσως μετά ένα δεύτερο για την Ανάκαμψη.
Σταθεροποίηση: Το πρώτο μέρος της πρότασης
Πως λοιπόν σπάει ο φαύλος κύκλος που μεταδίδει την Κρίση από την Ελλάδα στην Ιρλανδία, και από την κρίση χρέους στην κρίση του τραπεζικού συστήματος, κατόπιν στην επιταχυνόμενη ύφεση και τανάπαλιν; Ιδού ένας απλός τρόπος: Φανταστείτε ότι αντί για τις διμερείς 'διαπραγματεύσεις' μεταξύ τρόικας και ελληνικής κυβέρνησης, ή τρόικας και ιρλανδικής κυβέρνησης, κλπ., συγκαλείται μία Τριμερής Σύνοδος στην οποία συμμετέχουν:
(Α) Αρχηγοί των υπερχρεωμένων κρατών (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, Βέλγιο),
(Β) Εκπρόσωποι των ευρωπαϊκών τραπεζών που κατέχουν τα ομόλογα των προηγούμενων, και
(Γ) Εκπρόσωποι της ευρωζώνης, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ECB), της ΕΕ, ακόμα και του ΔΝΤ
Έχοντας και τα δύο μέρη του 'προβλήματος' στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, μαζί με τους ασκούντες την οικονομική πολιτική της ευρωζώνης, μια αμοιβαία επωφελής συμφωνία είναι εφικτή που θα συρρικνώσει το συνολικό χρέος, θα καταπραΰνει τις αγορές, και θα σταθεροποιήσει την κατάσταση. Ακολουθεί ένα παράδειγμα τέτοιας συμφωνίας:
(1) Οι ευρωπαϊκές τράπεζες αποδέχονται να μειώσουν τις απαιτήσεις τους από τα υπερχρεωμένα κράτη (π.χ. αποδεχόμενες νέα ομόλογα μικρότερης αξίας και μακρύτερης διάρκειας).
(2) Τα υπερχρεωμένα κράτη δεσμεύονται να περιορίσουν τις δαπάνες τους σε τομείς που δεν ενισχύουν την φτώχεια και δεν πλήττουν την μελλοντική παραγωγικότητα της χώρας τους.
(3) Η ECB αναλαμβάνει να παράσχει όση ρευστότητα χρειάζονται οι τράπεζες στο διηνεκές ενώ, παράλληλα, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕIB) αναλαμβάνει να πολλαπλασιάσει, με συνοπτικές διαδικασίες, τις επενδυτικές της δραστηριότητες σε περιφέρειες, και όχι μόνο χώρες, πληττόμενες από την ύφεση.
Παρατηρήστε πως μια τέτοια συμφωνία θα συρρίκνωνε το συνολικό χρέος χωρίς να πλήξει τους κατόχους ομολόγων στο σύνολό τους (π.χ. ιδιώτες, ασφαλιστικά ταμεία) και σίγουρα όχι εκείνους που δεν έφταιξαν σε κάτι για την σημερινή ευρωπαϊκή Κρίση.
Έτσι, εξασφαλίζεται η αξιοπιστία των ευρωπαϊκών κρατών απέναντι στους δανειστές μας. Το 'κούρεμα' των κρατικών χρεών που θα προκύψει στο πλαίσιο του (1) παραπάνω θα αφορά μόνο τις ευρωπαϊκές τράπεζες που αμάρτησαν οικτρά προ του 2008 και οι οποίες, έτσι κι αλλιώς, φυτοζωούν ελέω του ευρωπαϊκού δημοσίου (της ECB). Προσέξτε ότι ακόμα και αυτές θα ανακουφιστούν από μια τέτοια συμφωνία. Κι αυτό επειδή, όπως έχουν τα πράγματα σήμερα, με την κρίση χρέους και ύφεσης να πλήττει όλο και πιο βάναυσα τα υπερχρεωμένα κράτη, οι τράπεζες φοβούνται ότι το 'κούρεμα' που τελικά θα υποστούν θα είναι πολύ πιο άγαρμπο από αυτό στο οποίο θα συμφωνούσαν στο πλαίσιο της Συνόδου που πρότεινα παραπάνω. Επί πλέον, μια τέτοια συμφωνία θα τους εξασφάλιζε την συνέχιση της στήριξης από την ECB για χρόνια πολλά (ή έως ότου έρθει η πολυπόθητη Ανάκαμψη) ενώ, παράλληλα, η δραστηριοποίηση της ΕΙΒ θα ενέπνεε κύματα αισιοδοξίας για την αναπτέρωση της οικονομικής δραστηριότητας. Εν συντομία, μία συμφωνία σαν αυτή θα οδηγούσε στην άμεση συρρίκνωση του συνολικού χρέους χωρίς χαμένους. Αυτό θα το κατανοούσαν οι αγορές και πολύ γρήγορα η Σταθεροποίηση θα ήταν γεγονός (και τα περιβόητα spreads θα υποχωρούσαν).
Μετά την σταθεροποίηση, τί;
Η Σταθεροποίηση, όταν την πετύχουμε, θα βρει την Ευρώπη λαβωμένη, υποτονική, περισσότερο διαιρεμένη από ποτέ. Για να επιτευχθεί η Ανάκαμψη πρέπει πρώτα από όλα να μειωθεί κι άλλο, και σε βάθος χρόνου, το συνολικό χρέος, να αυξηθούν ραγδαία οι επενδύσεις και, πάνω από όλα, να ξανα-σχεδιαστεί η αρχιτεκτονική του ευρώ ώστε η Ευρώπη να μπορεί να κοιμάται ήσυχη με την σκέψη ότι διορθώθηκαν τα δομικά του προβλήματα και ότι μια νέα αρνητική εξέλιξη δεν θα μας επιστρέψει στην παγίδα του σημερινού φαύλου κύκλου. Πριν καταθέσω το δεύτερο μέρος της πρότασής μου, επιτρέψτε μου πρώτα μια επισκόπηση των προτάσεων που έχουν συζητηθεί ήδη για το μέλλον της ευρωζώνης καθώς και μια εξήγηση γιατί δεν τις θεωρώ ικανοποιητικές.
Αν η σημερινή Κρίση απέδειξε κάτι αυτό ήταν πως η νομισματική μας ένωση στερείται τα αμορτισέρ που χρειάζονται ώστε να απορροφήσουν τους κραδασμούς ενός μεγάλου σεισμού. Η ακαμψία του υπάρχοντος ευρωσυστήματος αντανακλάται στο ιδεολογικό τρίπτυχο της ευρωζώνης: "Απαγορεύεται η Διάσωση - Απαγορεύεται η Έξοδος - Απαγορεύεται η Αναδιάρθρωση". Με άλλα λόγια, ένα κράτος-μέλος το οποίο βρίσκεται στην δεινή θέση να μην μπορεί να αποπληρώσει τα χρέη του δεν δικαιούται να περιμένει βοήθεια από τις Βρυξέλλες, δεν δικαιούται να βγει από την ευρωζώνη (για να αντιμετωπίσει την κρίση υποτιμώντας το νόμισμά του), και δεν δικαιούται να απειλήσει με στάση πληρωμών ζητώντας καλύτερους όρους αποπληρωμής. Αυτό το τρίπτυχο επιβλήθηκε εξ αρχής με σκοπό να απαντηθεί η κριτική των ευρωσκεπτικιστών ότι η νομισματική ένωση θα έδινε κίνητρα σε κάποιες χώρες, όπως η Ιταλία και η Ελλάδα, να χρεώνονται χωρίς περιορισμούς με αποτέλεσμα το ευρώ να είναι ένα αδύνατο, πληθωριστικό νόμισμα. Τότε που σχεδιαζόταν το ευρώ, το τρίπτυχο άρεσε ως ιδέα με την τριπλή απαγόρευση να χαϊδεύει τα αυτιά, ιδίως τα γερμανικά, και να φαντάζει ως εγγύηση της αξίας του κοινού νομίσματος.
Το πρόβλημα όμως με το συγκεκριμένο τρίπτυχο είναι και δεν απέτρεψε τον υπερδανεισμό και είναι ανεφάρμοστο σε περίοδο Κρίσης (ίσως μάλιστα να μην τον απέτρεψε επειδή είναι ανεφάρμοστο). Πριν το 2008, τότε που το χρηματοπιστωτικό σύστημα παρήγαγε ωκεανούς νέου ιδιωτικού χρήματος καθημερινά, οι οικονομίες της ευρωζώνης μεγεθύνονταν όλες μαζί (αν και σε διαφορετικούς ρυθμούς και με διαφορετικό, ποιοτικά, τρόπο). Υπό αυτές τις συνθήκες, το τρίπτυχο άντεχε. Όταν όμως ήρθε η Πτώση, τα τρία του "Απαγορεύεται" άρχισαν να μην μπορούν να συγκατοικήσουν: Δεδομένου ότι, πράγματι, έξοδος από το ευρώ είναι τεχνικά αδύνατη, οι υπερχρεωμένες χώρες που βρέθηκαν σε αδυναμία αποπληρωμής δανείων είτε θα πτώχευαν (επιβάλλοντας de facto την Αναδιάρθρωση) είτε θα διασώζονταν (με την παροχή χαμηλότοκων δανείων). Τελικά, στην περίπτωση της Ελλάδας, η Γερμανία επέβαλε να μην γίνει ούτε το ένα ούτε και το άλλο. Απλά, το πρόβλημα παραπέμφθηκε, διογκούμενο, στο μέλλον. Πως; Προσφέροντας ένα νέο τεράστιο δάνειο σε όρους απαγορευτικούς. Γιατί απαγορευτικούς; Επειδή είχαν στόχο να διατηρήσουν ανέπαφο το τρίπτυχο. Με άλλα λόγια, το ότι το Μνημόνιο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί Διάσωση της χώρας (ό,τι και να λέει ο πρωθυπουργός) οφείλεται στο ότι η Γερμανία το σχεδίασε ώστε να μην αποτελεί Διάσωση. Η αποτυχία του ήταν προϊόν σχεδίου και ουχί ατυχήματος. Γιατί; Επειδή η Γερμανία δεν είχε, τουλάχιστον ως τον περασμένο Μάιο, αποδεχθεί το τέλος του τρίπτυχου.
Πέρασαν έξι μήνες μέχρι η κα Μέρκελ να παραδεχθεί το προφανές: Ότι το πρόβλημα δεν λύθηκε τον Μάιο αλλά απλά αναβλήθηκε διογκούμενο. Η παραδοχή αυτή πήρε την μορφή της αναγνώρισης ότι το τρίπτυχο δεν μπορεί να επιζήσει της Κρίσης. Ότι πρέπει να αναθεωρηθεί. Κάπως έτσι προέκυψε η πρόταση της κας Μέρκελ, που ανοήτως αποδέχθηκε ο κ. Σαρκοζύ, να καταργηθεί το ένα από τα τρία "απαγορεύεται": το τρίτο, που απαγορεύει την Αναδιάρθρωση. Η σκέψη της κας Μέρκελ ήταν ότι, στο μέλλον, πρέπει να επιτρέπεται. Η τραγωδία εδώ είναι ότι αυτή της η πρόταση δεν θα βοηθήσει μελλοντικά ενώ υπονομεύει την δική της πολιτική που μας επέβαλε τον Μάιο και την οποία επιμένει ότι πρέπει να ακολουθήσουμε:
• Υπονομεύει το παρόν γιατί, όπως επισήμανε σωστά ο Γιώργος Παπανδρέου, οι αγορές άκουσαν περί Αναδιάρθρωσης και πανικοβλήθηκαν, παρά το γεγονός ότι η κα Μέρκελ δεν αναφερόταν στο υπάρχον χρέος. Τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Η Κρίση είναι τόσο βαθειά που αυτά είναι ψιλά γράμματα για τις αγορές. Κάνουν σαν να θέλουν να πανικοβληθούν...
• Υπονομεύει το μέλλον επειδή, αντί να ενισχύει την αρχιτεκτονική της ευρωζώνης, την πλήττει ακόμα περισσότερο. Φανταστείτε να εκδίδει η Ελλάδα ομόλογα που προβλέπουν την πιθανή μείωση της ονομαστικής τους αξίας, σε περίπτωση που το κράτος μας αδυνατεί να τα πληρώσει. Ποιος θα τα αγοράσει; Κανείς, παρά μόνον αν του προσφέρουν τεράστια επιτόκια. Άρα, η πρόταση της κας Μέρκελ ουσιαστικά είναι να μην μπορούν τα κράτη που έχουν ανάγκη δανείων να δανείζονται. Άλλο ένα πειθαρχικό μέτρο το οποίο, ανεξάρτητα από τον αντίκτυπό του στην Ελλάδα, θα οδηγεί σε νέες κρίσεις χρέους χώρες που είναι ελλειμματικές - κρίσεις που (κι εδώ έγκειται η ανοησία της πρότασης) θα αποτελούν τροχοπέδη για ολόκληρη την ευρωζώνη, της Γερμανίας συμπεριλαμβανομένης
Μήπως η λύση βρίσκεται, όπως ισχυρίζονται κάποιοι φίλοι και συνάδελφοι, στην δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου (ΕΝΤ); Η ιδέα εδώ είναι να υπάρχει ένας μόνιμος μηχανισμός δανειοδότησης των υπερχρεωμένων κρατών, εφόσον αποδεχθούν αυστηρή λιτότητα, έως ότου μπορέσουν να ορθοποδήσουν. Με άλλα λόγια, η προτεινόμενη λύση είναι η μετατροπή του δικού μας μηχανισμού στήριξης ΔΝΤ-ΕΕ σε μόνιμο θεσμό εντός του κόλπου της ΕΕ - ένα ΕΝΤ που, ουσιαστικά, λειτουργεί ως εσωτερικό, μόνιμο ΔΝΤ. Θα ήταν κάτι τέτοιο μια λύση; Όχι και ξανά όχι. Το πρώτο όχι αναφέρεται στο γεγονός ότι, όπως αποδεικνύεται καθημερινά, αυτή η 'λύση', η οποία ήδη εφαρμόζεται στην Ελλάδα, δεν αποδίδει σε περιόδους Κρίσης. Το δεύτερο όχι αφορά το γεγονός ότι η πρόταση για ένα ΕΝΤ αγνοεί την ουσία του προβλήματος: Το πρόβλημα δεν είναι πως θα διασώζεται με νέα δάνεια ένα κράτος-μέλος αλλά το πως θα ξανα-σχεδιαστεί η αρχιτεκτονική του ευρώ ώστε τα μέλη-κράτη να μην χρειάζεται να διασωθούν με δανεικά υπό πίεση.
Εν πολλοίς, εδώ που φτάσαμε, η ευρωζώνη έχει έρθει αντιμέτωπη με το απλό αλλά αμείλικτο δίλημμα: Διαλύεται ή αλλάζει την αρχιτεκτονική της. Η διάλυση θα ήταν καταστροφική για όλους, τόσο για τις πλεονασματικές χώρες όσο και για τις υπερχρεωμένες. Ένα νέο γερμανικό νόμισμα θα υπερτιμάτο τόσο που η γερμανική βιομηχανία θα γονάτιζε, προς τέρψιν των ΗΠΑ και της Κίνας. Ένα νέο μαλακό ευρώ για εμάς τους παρακατιανούς (Έλληνες, Πορτογάλους κλπ) θα μας βοηθούσε μεν εξαγωγικά αλλά θα μας έστελνε στην αγκαλιά ενός άσπλαχνου στασιμοπληθωρισμού (συνύπαρξη ανεργίας και καλπάζοντος πληθωρισμού).
Συνεπώς, όλοι μας έχουμε συμφέρον να αποφύγουμε την διάλυση του ευρώ. Άρα, μας μένει ως μόνη ατραπός ο επανασχεδιασμός της ευρωζώνης. Πως την θέλουμε;
Τί πρέπει να αλλάξει;
Είναι πολλοί εκείνοι που πρεσβεύουν ότι η μόνη λύση είναι η ομοσπονδιοποίηση. Η δημιουργία οικονομικής κυβέρνησης της ευρωζώνης, όπως την χαρακτήρισε ο Νικολά Σαρκοζύ. Όμως με το που λένε κάτι τέτοιο, αμέσως πέφτουν σε βαθιά κατάθλιψη οι ίδιοι! Γιατί; Επειδή κατανοούν ότι πρόκειται για ουτοπία. Εδώ είδαμε και πάθαμε να εγκρίνουμε την Συμφωνία της Λισαβόνας. Ούτε στον αιώνα τον άπαντα δεν θα πέρναγε η ιδέα μιας οικονομικής ομοσπονδίας από τα κοινοβούλια της Γερμανίας, της Ιρλανδίας, της Δανίας κλπ κλπ. Με αυτή την σκέψη κατά νου, αποσύρουν την πρόταση της ομοσπονδίας και επιστρέφουν στην απόγνωση.
Κι όμως, δεν θα έπρεπε να απογοητεύονται. Ξέρετε γιατί; Επειδή δεν χρειάζεται καμία αλλαγή στο νομοθετικό πλαίσιο, κανένα μεγαλεπήβολο σχέδιο ομοσπονδίας, κανένας γύρος δημοψηφισμάτων και κοινοβουλευτικών διαδικασιών έγκρισης. Πράγματι, όλες οι αλλαγές που χρειάζονται μπορούν κάλλιστα να γίνουν χωρίς την παραμικρή θεσμική παρέμβαση. Μπορούμε να αποκτήσουμε, αύριο κιόλας, κοινή ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική, de facto οικονομική ομοσπονδία. Το μόνο που χρειάζεται είναι τρεις απλές αλλά γενναίες παρεμβάσεις. Τις παραθέτω παρακάτω:
Μια νεα αρχιτεκτονική του ευρώ: Το δεύτερο μέρος της πρότασης
(1) Άμεση, και χωρίς κόστος, μεταφορά ομολόγων του κάθε κράτους-μέλους αξίας ίση με το 60% του ΑΕΠ του στην ECB η οποία, για να τα καλύψει, εκδίδει ευρωομόλογα ίσης αξίας. Τα κράτη εξακολουθούν να χρωστούν τα ομόλογα αυτά αλλά πληρώνουν χαμηλότερους τόκους ανάλογους με το επιτόκιο των ευρωομολόγων
(2) Μαζικό πανευρωπαϊκό επενδυτικό πρόγραμμα συγχρηματοδοτούμενο από τη ΕΙΒ και την ECB, η οποία χρησιμοποιεί (για το δικό της μέρος) τα ευρωομόλογα που εκδίδει
(3) Νέοι εποπτικοί μηχανισμοί που θα επιβάλουν την δημοσιονομική πειθαρχία στα κράτη
Σήμερα, μόνο το (3) συζητείται, υπό την ασφυκτική πίεση της Γερμανίας. Είναι προφανές ότι, από μόνη της, η πειθαρχία δεν θα φέρει την ανάκαμψη. Τα (1) και (2) όμως έχουν την δυνατότητα να την επιτύχουν. Ας τα δούμε ένα-ένα και προσεκτικά:
Η παρέμβαση (1) σέβεται και αντανακλά την αρχή του Maastricht σύμφωνα με την οποία τα κράτη δικαιούνται ένα χρέος της τάξης του 60% του ΑΕΠ. Είναι, αν θέλετε, το νόμιμο χρέος της κάθε χώρας. Αφού λοιπόν είναι νόμιμο, μπορεί κάλλιστα να περάσει στην ECB η οποία το αναλαμβάνει εκδίδοντας ευρωομόλογα για να το καλύψει (τα χρέη πάνω από το 60% της κάθε χώρας παραμένουν πρόβλημά της - ένα πρόβλημα που όμως έχει ήδη αντιμετωπιστεί με το πρώτο μέρος της πρότασης, βλ. παραπάνω). Μια τέτοια κίνηση έχει τρία ευεργετικά αποτελέσματα: Πρώτον, μειώνει ιδιαίτερα το συνολικό βάρος του χρέους καθώς θα μειωθούν σημαντικά οι συνολικοί τόκοι. Δεύτερον, δεν παραβιάζει το Maastricht και, συνεπώς, δίνει στην Γερμανία 'άλλοθι' να αποδεχθεί την συγκεκριμένη παρέμβαση. Τρίτον, εκδίδοντας ευρωομόλογα η ECB θα ελκύσει επενδυτές και wealth funds (Κίνα, Νορβηγία, Αραβικά Εμιράτα) που πολύ θα ήθελαν να τα αγοράσουν. Έτσι, το ευρώ θα θέσει υποψηφιότητα για τον ρόλο ενός νέου αποθεματικού νομίσματος (σήμερα μόνο το δολάριο παίζει αυτό τον ρόλο).
Η παρέμβαση (2) θα αποτελέσει την βάση για ένα νέο πανευρωπαϊκό New Deal με στόχο αρχικά την Ανάκαμψη και στην συνέχεια την Ανάπτυξη. Στην βάση δανεισμού που αποκλειστικό στόχο θα έχει τις παραγωγικές επενδύσεις (και όχι την κάλυψη ελλειμμάτων), θα επιτρέπει παραγωγικές επενδύσεις στις ευρωπαϊκές περιφέρειες (όχι μόνο του Νότου) που μαστίζονται από την ύφεση χωρίς να απαιτεί από τα κράτη (υπερχρεωμένα και μη) να καταβάλουν ποσοστό συγχρηματοδότησης (το οποίο θα καλύπτει πλέον η ECB με την χρήση ευρωομολόγων). Ουσιαστικά, με αυτόν τον τρόπο η ΕΙΒ θα μετατραπεί σε έναν μηχανισμό ανακύκλωσης των πλεονασμάτων άνευ του οποίου καμία νομισματική ένωση δεν μπορεί ούτε να λειτουργήσει αποδοτικά στις καλές εποχές ούτε και να απορροφά τους κραδασμούς μιας κρίσης.
Επίλογος
Πολύ σωστά, πολλοί με ρωτούν: Ωραία η ανάλυση αλλά τι κάνουμε; Ποια πρακτική λύση προτείνεις; Τι θα έπρεπε να προτείνει στην ΕΕ ο πρωθυπουργός (ιδίως τώρα που φαίνεται θυμωμένος με το αδιέξοδο στο οποίο ΔΝΤ και ΕΕ τον έχουν σπρώξει); Στο άρθρο αυτό κατέθεσα την απάντηση-πρότασή μου. Αποτελείται από δύο μέρη. Το πρώτο μέρος αφορά μία απλή κίνηση που μπορεί να σταθεροποιήσει την ευρωζώνη και να αντιμετωπίσει την Κρίση μέσα σε ημέρες. Το δεύτερο μέρος σκιαγραφεί τρεις απλές παρεμβάσεις που προσφέρουν στην Ευρώπη όλα τα πλεονεκτήματα μιας πραγματικής οικονομικής ενοποίησης χωρίς να χρειάζεται να αναλωθούμε σε συζητήσεις επί συζητήσεων και χρονοβόρες νομοθετικές ή θεσμικές αλλαγές οι οποίες, έτσι κι αλλιώς, θα οδηγούνταν σε αδιέξοδο. Νομίζω ότι αξίζει να συζητηθεί.
Υ.Γ. Η πρόταση αυτή είναι προϊόν μακρών συζητήσεων με τον Stuart Holland, ο οποίος την συνυπογράφει - βλ. εδώ για μία αγγλική έκδοση της ίδιας πρότασης. Ο Stuart διδάσκει οικονομικά στο Πανεπιστήμιο της Coimbra στην Πορτογαλία. Προηγουμένως είχε διατελέσει καθηγητής στα πανεπιστήμια της Οξφόρδης και του Sussex ενώ την δεκαετία 1979-1989 εκλεγόταν συνεχώς βουλευτής στη Βουλή των Κοινοτήτων (Βρετανία). Αν και ηγετικό στέλεχος του Εργατικού Κόμματος, επέλεξε την θέση του Συμβούλου του Προέδρου της Commission Jacques Delors σε μια περίοδο που ετίθεντο τα θεμέλια της ευρωζώνης.
Η εικόνα αναπαράγει τον πίνακα του Georg Baselitz, "Bonjour, Monsieur".
ΥΠΗΡΞΑΝ
ΛΙΝΑ ΣΤΕΦΑΝΟΥ
ΠΑΡΑΔΟΞΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
Στην ιστορία υπήρξαν Μεγάλοι Άντρς
που όμως απείχαν πολύ από το να είναι Τέλειοι.
Υπήρξαν και τέλειες Γυναίκες
χωρίς κατ’ ανάγκη να γίνουν ποτέ τους Μεγάλες.
Από το βιβλίο: Λίνα Στεφάνου, «Στον κήπο με τις σαλαμάνδρες», Εκδόσεις Μελάνι, Αθήνα 2007, σελ. 63.
ΣΑΙΞΠΗΡ!
WILLIAM SHAKESPEARE
[NOT MINE OWN FEARS, NOR THE PROPHETIC SOUL]
Not mine own fears, nor the prophetic soul
Of the wide world dreaming on things to come,
Can yet the lease of my true love control,
Supposed as forfeit to a confined doom.
The mortal moon hath her eclipse endured,
And the sad augurs mock their own presage;
Incertainties now crown themselves assured,
And peace proclaims olives of endless age.
Now with the drops of this most balmy time,
My love looks fresh, and Death to me subscribes,
Since, spite of him, I'll live in this poor rhyme,
While he insults o'er dull and speechless tribes:
And thou in this shalt find thy monument,
When tyrants' crests and tombs of brass are spent.
Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Mary War.
Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010
ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΠΕΠΠΙΝΟ ΓΚΑΛΙΑΡΝΤΙ
ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο PEPPINO GAGLIARDI
SETTEMBRE
Fra qualche giorno
finirà l'estate
e sulla spiaggia
niente
resterà
le ore passate
saranno un
ricordo che
noi
porteremo
lontano io e te...
l'estate
se ne andrà
insieme al
sole
l'amore
se n'è andato
già con lei
le prime gocce
baciano la
sabbia
e stanno già
bagnando
gli occhi miei
settembre
poi
verrà
ma senza sole
e forse
un'altro
amore
nascerà
settembre
poi verrà
ma non ti troverà
e
piangeranno
solo gli occhi
miei
settembre
poi verrà
ma non ti
troverà
e piangeranno
solo gli occhi
miei
e piangeranno
solo gli
occhi
miei
Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010
ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟ ΠΕΡΙΓΕΛΟ
Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΑΚΗ ΠΑΝΟΥ
ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟ ΠΕΡΙΓΕΛΟ
Του κόσμου το περίγελο
χαράματα περνάει
μπροστά στο παραθύρι της
και σιγοτραγουδάει
Του κόσμου το περίγελο
κατάντησε να γίνει
και όλα αυτά για χάρη της
και όλα αυτά για κείνη
Του κόσμου το περίγελο
περνά κι αναστενάζει
έχει στα στήθια του φωτιά
μα ποιός τη λογαριάζει
Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010
Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010
ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΠΑΓΙΟΥΜΤΖΗΣ ΚΑΙ Ο ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΤΣΑΟΥΣΑΚΗΣ
ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΠΑΓΙΟΥΜΤΖΗΣ ΚΑΙ Ο ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΤΣΑΟΥΣΑΚΗΣ
ΣΤΟΥ ΤΖΕΛΕΠΗ
Στου Τζελέπη στον Περαία
μια καμωματού κι ωραία
που γυρνά το βράδυ απ' τη δουλειά
μού 'χει πάρει νου και την καρδιά
τήνε λένε Περσεφόνη
με μαγεύει με πληγώνει
Σ' αγαπώ της λέω και γελά
παίρνει δρόμο και δε μου μιλά
Στάσου πες μου δυό λογάκια
να ξεχάσω τα φαρμάκια
σαν και σε δεν είναι άλλη καμιά
στάσου Περσεφόνη μου γλυκιά
μη μου κάνεις πια γινάτια
να χαρείς τα δυό σου μάτια
Δεν είναι έγκλημα πως σ' αγαπώ
δώσε βάση σ' ότι θα σου πω
Περσεφόνη στο δηλώνω
πως αρχίζω να θυμώνω
κι αν στ' αλήθεια δεν με αγαπάς
από του Τζελέπη μην περνάς
μη μου πάρεις στο λαιμό σου
κοίτα για καλό δικό σου
Θέλω φως μου να σε παντρευτώ
θέλω και να νοικοκυρευτώ
Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010
ΜΑΛΛΑΡΜΕ!
Ο DANIEL MESGUICH ΔΙΑΒΑΖΕΙ STÉPHANE MALLARMÉ (1842-1898)
APPARITION
La lune s'attristait. Des séraphins en pleurs
Rêvant, l'archet aux doigts, dans le calme des fleurs
Vaporeuses, tiraient de mourantes violes
De blancs sanglots glissant sur l'azur des corolles.
- C'était le jour béni de ton premier baiser.
Ma songerie aimant à me martyriser
S'enivrait savamment du parfum de tristesse
Que même sans regret et sans déboire laisse
La cueillaison d'un Rêve au coeur qui l'a cueilli.
J'errais donc, l'oeil rivé sur le pavé vieilli
Quand avec du soleil aux cheveux, dans la rue
Et dans le soir, tu m'es en riant apparue
Et j'ai cru voir la fée au chapeau de clarté
Qui jadis sur mes beaux sommeils d'enfant gâté
Passait, laissant toujours de ses mains mal fermées
Neiger de blancs bouquets d'étoiles parfumées.
Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η καλή φίλη του ιστολογίου κ. Irina Sheik.
Ο ΒΙΚΤΩΡ ΒΕΛΑΣΚΕΣ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΑΤΑΟΥΑΛΠΑ ΓΙΟΥΠΑΝΚΙ
O VÍCTOR VELASQUEZ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ATAHUALPA YUPANQUI
LA GUITARRA Y EL CANTOR
Está la copla cantada...
silencioso el diapasón,
y un largo camino abierto
para que andemos los dos
yunta ceñida y eterna
"LA GUITARRA Y EL CANTOR"
Si el hombre sigue la huella
que el destino le fijó
al que anda rodando tierra
no hay aparcero mejor...
La pampa me dio distancias
el cerro su luz me dió
la selva me puso duendes
adentro del corazón
Pero yo no se que fuerza
de raza o de tradición
de abuelos que me conversan
con su más profunda voz
me arrimaron este abrazo
de cuerdas y diapasón
Y así andamos por el mundo
siempre juntitos los dos
al que anda rodando tierra
no hay aparcero mejor
Ahora nos vamos guitarra
por esos campos de Dios
lo que el camino enseña
lo aprende mejor que yo
Tu sabes bien que la vida
no me ha dado perfección
quizás por esas razones
no alcanzo tu condición
tu eres madera profunda
la Patria canta en tu voz
El hombre en cambio tropieza
se nubla en la confusión
su sueño se vuelve duda
se vuelve espina su flor
y no traduce aunque quiera
lo que dicta el corazón
Yo elijo la noche abierta
para pedir tu perdón
y te confieso guitarra
que tienes algo de Dios
me castigas me perdonas
me consuelas, Que se yo!
Amalaya siempre juntos
mi copla y tu diapasón
yunta ceñida y eterna
LA GUITARRA Y EL CANTOR
p'al que anda rodando tierra
no hay aparcero mejor
Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010
ΧΩΡΙΣ Ν' ΑΞΙΩΘΕΙ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Π. ΚΑΒΑΦΗΣ
ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ
Σαν σώματα ωραία νεκρών που δεν εγέρασαν
και τάκλεισαν, με δάκρυα, σε μαυσωλείο λαμπρό,
με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά --
έτσ' οι επιθυμίες μοιάζουν που επέρασαν
χωρίς να εκπληρωθούν· χωρίς ν' αξιωθεί καμιά
της ηδονής μια νύχτα, ή ένα πρωί της φεγγερό.
ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΤΖΙΝΟ ΣΑΝΤΕΡΚΟΛΕ
ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο GINO SANTERCOLE
QUESTO VECCHIO PAZZO MONDO
Non piangere mai più che questo mondo
non è stato mai rotondo.
Tu carichi il fucile di chi ti spara
e dopo piangi se la vita è troppo amara.
E tu sei convinto ancora che
lei ti amva.
Dimmi, dimmi,
come, come, come, fai a dire
che tu credi in questo vecchio pazzo mondo?
Tu credevi in lui quasi ciecamente
e credevi in me che ero il tuo amico
ora piangi perchè lei ti ha tradito con me
e domandi perchè e mi domandi perchè.
Tu sei troppo buono sai
per dei tipi come noi:
Dimmi, dimmi,
come, come, come, fai a dire
che tu credi in questo vecchio pazzo mondo?
Ehi amico perchè tu non rispondi niente
e guardi me così umilmente.
Perchè ora dovrei avere dei rimorsi
se in questa vita ognuno riesce ad odiarsi
e mai nessuno impara ad amare
e tanto meno poi a perdonare.
Amico mio caro
dimmi perchè
dimmi, dimmi,
come, come, come, fai a dire
che tu credi in questo vecchio pazzo mondo?
Perchè negli occhi tuoi c'è ancora amore
dopo così tanto, tanto dolore.
Perchè ti senti forte e ci perdoni
invece di trattarci come due cani.
E se hai ragione tu insegnaci ad amare,
a credere di più nel mondo e nel domani,
insegnaci a soffrire
perchè voglio sentirti dire
"dimmi"
come, come, come, fai a dire
che tu credi in questo vecchio pazzo mondo?
e per finire
che tu credi in questo vecchio pazzo mondo?
ΝΤΥ ΜΠΕΛΛΑΙ!
JOACHIM DU BELLAY (1522-1560)
[VOYANT L'AMBITION, L'ENVIE, ET L'AVARICE]
Voyant l'ambition, l'envie, et l'avarice,
La rancune, l'orgueil, le désir aveuglé,
Dont cet âge de fer de vices tout rouillé
A violé l'honneur de l'antique justice :
Voyant d'une autre part la fraude, la malice,
Le procès immortel, le droit mal conseillé :
Et voyant au milieu du vice déréglé
Cette royale fleur, qui ne tient rien du vice :
Il me semble, Dorat, voir au ciel revolés
Des antiques vertus les escadrons ailés,
N'ayant rien délaissé de leur saison dorée
Pour réduire le monde à son premier printemps,
Fors cette Marguerite, honneur de notre temps,
Qui, comme l'espérance, est seule demeurée.
Το υλικό της ανάρτησης μας το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Lisa Cazzulimi.
ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ
JOSÉ EMILIO PACHECO
ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ
Δεν αγαπώ την πατρίδα μου
Η αφηρημένη λάμψη της
δεν προσφέρει ερείσματα.
Όμως (κι ας ηχεί άσχημα)
θά 'δινα τη ζωή μου
για δέκα δικά της μέρη,
κάποιους ανθρώπους,
λιμάνα, πευκιάδες, ερημιές,
φρούρια,
μια κατεστραμμένη πόλη,
πολλές μορφές της ιστορίας της,
βουνά
-και τρία-τέσσερα ποτάμια.
Μετάφραση: Γιώργος Ρούβαλης.
Από το βιβλίο: Χοσέ Εμίλιο Πατσέκομ "Εσχάτη προδοσία", Ανθολογία ποιημάτων 1958-2000, εισαγωγή-μετάφραση-σχόλια Γιώργος Ρούβαλης, Εκδόσεις Ηριδανός, Αθήνα 2010, σελ. 26.
Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010
ΧΑΝΟΝΤΑΙ
PAUL ELUARD
ΝΥΣ
Τα αισθήματα εμφανή
Προσεγγίσεως η αλαφράδα
Και θωπειών η κόμη
Αμερίμνως ανυπόπτως
Τα μάτια σου σε ό,τι βλέπουν παραδόθηκαν
Και τα βλέπει ό,τι εκείνα βλέπουν
Εμπιστοσύνη κρυστάλλινη
Μεταξύ δύο κατόπτρων
Τα μάτια σου τη νύχτα χάνονται
Την αφύπνιση για να ενώσουν με τον πόθο
Μετάφραση; Γιώργος Κεντρωτής.
Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΕΒΟΑ
Τ. Κ. ΠΑΠΑΤΣΩΝΗΣ
Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΕΒΟΑ
Η τέρψη σου, ψυχή μου, πολύ λίγο σε τέρπει...
Υπόμεινε, ψυχή μου, την παραφυλακή σου.
αχόρταγη άκρα δίψα ποτέ δεν θα κορέσης,
γιατi πολύ ποικίλες ετάχθηχαν οι έλξεις
από της άγριας μοίρας τις είρωνες διαθέσεις...
Προς τούτο, παραιτήσου - όσο κι αν επιμένη
η πλάνη της ορμής σου να σπρώχνη προς τον κόρο.
Διείσδυσε στης γαλήνης τίς σφαίρες. Τούτες μόνες
εικόνα προσεγγίζουν σπουδαία καταπαύσεως.
μη τις μισής. Παρ' όλη την τέτοιαν όρμησή σου,
παγίδα είναι και τούτη, όπου να μη πιασθής!
Άφησε τις ορέξεις, που κατ' επιπολή
μονάχα ικανοποιούνται και παρατούν αρμύρα.
Υπόμεινε ως το τέλος, εν γνώσει των πραγμάτων.
Γιατi τούτο μεν φθάνει, εγγίζει οσονούπω.
Συ δε, γιατί να μείνης στην πλάνη εκτεθειμένος,
κορόιδο των ρευμάτων που σπείρουν τις ορέξεις;
Η κόπωση όταν έρθη, κ' επικαλήσαι αγκάλη
του ύπνου γλυκυτάτη, δέν σου καταβουΐζει
την μέθη της γαλήνης, πόσον απόλυτη είναι;
Τούτη η βουή ας πείση, σαν νάρχεται απ' αγγέλου,
πως κεχαριτωμένη είναι μονάχα η παύση!..
ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΜΑΡΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ
ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΜΑΡΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ
ΛΕΒΕΝΤΗΣ
Σαν τον αητό φτερούγαγε στη στράτα
τον καμαρώνει η γειτονιά στα παραθύρια
με χαμηλά τα μαύρα του τα μάτια
λεβέντης εροβόλαγε.
Στα ματιά του ένα σύννεφο
μες την καρδιά του σίδερο.
Κυλάει το αίμα, σκέπασε τον ήλιο
κι ο χάρος εροβόλαγε.
Σφαλούν τα μάτια κι οι καρδιές
σφαλούν τα παραθύρια
μετά χιμάει ο Χάροντας καβάλα
κι εκείνος χαμογέλαγε.
Ποιός κατεβαίνει σήμερα στον Άδη;
Ποιόν κουβεντιάζει η γειτονιά κι ανανταριάζει;
Γιατί βουβά είναι τα βουνά κι οι κάμποι;
Λεβέντης εροβόλαγε.
Στίχοι: Νότης Περγιάλης.
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης.
ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΓΚΩΤΙΕ!
THÉOPHILE GAUTIER (1811-1872)
BAISER ROSE, BAISER BLEU
À table, l'autre jour, un réseau de guipure,
Comme un filet d'argent sur un marbre jeté,
De votre sein, voilant à demi la beauté,
Montrait, sous sa blancheur, une blancheur plus pure.
Vous trôniez parmi nous, radieuse figure,
Et le baiser du soir, d'un faible azur teinté,
Comme au contour d'un fruit la fleur du velouté,
Glissait sur votre épaule en mince découpure.
Mais la lampe allumée et se mêlant au jeu,
Posait un baiser rose auprès du baiser bleu :
Tel brille au clair de lune un feu dans de l'albâtre.
À ce charmant tableau, je me disais, rêveur,
Jaloux du reflet rose et du reflet bleuâtre :
" Ô trop heureux reflets, s'ils savaient leur bonheur ! "
Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη τακτική επισκέπτρια του ιστολογίου κ. Katharine McPhee.
ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΠΕΠΠΙΝΟ ΝΤΙ ΚΑΠΡΙ
ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο PEPPINO DI CAPRI
SANTA LUCIA LUNTANA
Partono 'e bastimente
Pe terra assaje luntane
Cantano a buordo e sò napulitane
Cantano pe tremente
'O golfo già scumpare
'E a luna, in miezz'o mare
'Nu poco 'e Napule le fà vedè
Santa lucia luntano 'a te
Quanta malincunia!
E sognano mare 'n mane
Tremano 'ncoppa 'e corde
Quante ricorde, ahimè,
Quante ricorde!
E' o core nun 'o sace
Nemmeno cum'e canzone
Sentenno voce e suone
Se mette a chiagnere cà vò turnà!
Se gira 'o munno sanno
Se và a cercà fortuna
Ma quanno spunta' luna
Luntano 'e napule nun se può stà!
Santa Lucia tu tiene
Solo 'nu poco 'e mare
Ma cchiù luntano staje
Cchiù bella pare!
ΤΑ ΑΣΤΡΑ Τ’ ΑΝΑΠΛΙΟΥ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΟΥΒΑΛΗΣ (1949)
ΤΑ ΑΣΤΡΑ Τ’ ΑΝΑΠΛΙΟΥ
Τις καλοκαιρινές νύχτες
στην παραλία
τα άστρα τ’ Αναπλιού λαμπυρίζουν
πιο έντονα από τ’ άλλα.
Φωτίζουν την πολιτεία
το Μπούρτζι,
τη θάλασσα
πιο δυνατά από τα φώτα στην Κίο, το Κυβέρι,
το Άστρος απέναντι, φωτεινό περιδέραιο στον κόλπο.
Τα άστρα αυτά δεν είναι ήλιοι
φωτεινοί από μακρινούς γαλαξίες:
είναι οι Αναπλιώτες που αγάπησαν την πόλη τους
πιο πολύ κι από τη ζωή τους
και τώρα φέγγουν
και κοιτάζουν από ψηλά
το Ναύπλιο.
Είναι ο Λέων Σγουρός, ο Μοροζίνης,
ο Σταϊκόπουλος, ο Κολοκοτρώνης,
ο Νικηταράς, ο Καποδίστριας, η Καλλιόπη,
ο Δάφνης, ο Φρεδιανός, ο Χαδιαράκος,
οι Μουτζουρίδηδες, ο Αναπλιώτης,
ο Τερζάκης, ο Ουράνης, ο Κωστούρος
δεκάδες Αναπλιώτες, ποιητές, υπάλληλοι, πολίτες
που λάμπουν στο στερέωμα
και μας φωτίζουν τη νύχτα.
Ναύπλιο 29-06-02
Από το βιβλίο: Γιώργος Ρούβαλης, «Ξεχασμένα πορτραίτα», Εκδόσεις Ηριδανός, Αθήνα 2010, σελ. 36.
ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΚΡΙΣΤΙΝΑ ΜΠΡΑΝΚΟΥ
ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η CRISTINA BRANCO
TRAGO FADOS NOS SENTIDOS
Trago fados nos sentidos
Tristezas no coração
Trago meus sonhos perdidos
Em noites de solidão
Trago versos, trago sons,
De uma grande sinfonia
Tocada em todos os tons
Da tristeza e da alegria
Trago amarguras aos molhos
Lucidez e desatinos
Trago secos os meus olhos
Que choram desde meninos
Trago noites de luar
Trago planícies de flores
Trago o céu e trago o mar
Trago dores ainda maiores
Στίχοι: Amália Rodrigues.
Μουσική: José Fontes Rocha.
Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010
ΓΚΟΥΜΠΙΤΣ!
FRIEDRICH WILHELM GUBITZ (1786-1870)
NUR EINES KANN ICH!
Gedenk' ich dein, kann ich nichts And'res thun,
Nun will mein Herz, daß dein ich stets gedenke!
Die Seel' ist thätig, mag die Hand d'rum ruh'n,
Gedank' an dich hat himmlische Geschenke.
Wenn Gott die Liljen, die nicht sae'n, nicht erndten,
Die nichts gelernt, in seiner Huld ernährt,
Wird Denen, die von Sehnsucht leben lernten,
Des Heilands Spruch gewißlich auch bewährt;
D'rum denk' ich dein, und ewig denk' ich dein,
Das And're all mag Gott empfohlen seyn!
Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Claudia Wolff.
ΟΚΤΩΒΡΗΣ ΤΟΥ 1920 ΣΤΗ ΜΑΔΡΙΤΗ
FEDERICO GARCÍA LORCA
ΜΑΔΡΙΓΑΛΙ
(ΟΚΤΩΒΡΗΣ ΤΟΥ 1920 ΣΤΗ ΜΑΔΡΙΤΗ)
Το φιλί μου είταν ρόδι
του πιο κρυμμένου βάθους ανοιγμένο·
το στόμα σου είταν ρόδο
της χαρτοκοπτικής.
Το φόντο κάμπος χιονισμένος.
Τα χέρια μου σίδερα είσαν
γι’ αμόνια γινωμένα·
το σώμα σου είτανε του δειλινού
εσπερινές καμπάνες.
Το φόντο κάμπος χιονισμένος.
Απ’ τις μεγάλες τρύπες
στο καύκαλο του γαλανού ουρανού
σαν σταλαχτίτες κρέμοντ’ έξω
τα σ’ αγαπώ που σού ’λεγα.
Το φόντο κάμπος χιονισμένος.
Η σκουριά μασάει τώρα
τα παιδικά όνειρά μου
κι η σολωμονική των πόνων μου
του φεγγαριού τρυπάει τον κύκλο.
Το φόντο κάμπος χιονισμένος.
Μα μπήκε νά τος σοβαρός
ο δάσκαλος στην τάξη του σχολείου,
στους έρωτες, στα όνειρά μου
(κάτι πουλαράκια αόμματα).
Το φόντο κάμπος χιονισμένος.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
ΟΙ ΠΕΤΡΕΣ
ΑΝΕΣΤΗΣ ΜΕΛΙΔΩΝΗΣ
ΠΑΜΕ ΑΓΕΛΑΣΤΟΙ
Χτυπάω με το γέλιο μου
σε ζωηρά τοιχώματα
επιτέλους ας αφήσουμε τις πέτρες να ζήσουν
αυτές δε φοβούνται τους βυθούς
αναστατώνουν παράδοξα την επιφάνεια.
ΕΔΒΙΓΓΗ ΚΗΖΕΚΑΜΠ!
HEDWIG KIESEKAMP (1844-1919)
ANTWORT
Fragst du mich, warum ich liebe?
Trauter Freund, - o glaube mir:
"Meine Liebe kommt vom Himmel,
Und der Himmel kommt von dir!"
Ohne dich - verlass'ne Wüste
Wäre mir das Himmelreich!
Aber dir am Herzen rastend
Fühl' ich mich den Engeln gleich.
Du allein bist sel'ges Ewig
Aller Himmelswonne mir!
Und vom Himmel kommt die Liebe!
Sieh', - die Liebe kommt von dir.
Το υλικό της ανάρτησης μας το έστειλε η εδώ πρώτη εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Candice Swanepoel.
ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΦΕΡΝΤΙΝΑΝΤΟ ΓΚΟΥΑΡΙΝΟ
ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο FERDINANDO GUARINO
SANTA LUCIA LUNTANA
Partono 'e bastimente
Pe terra assaje luntane
Cantano a buordo e sò napulitane
Cantano pe tremente
'O golfo già scumpare
'E a luna, in miezz'o mare
'Nu poco 'e Napule le fà vedè
Santa lucia luntano 'a te
Quanta malincunia!
E sognano mare 'n mane
Tremano 'ncoppa 'e corde
Quante ricorde, ahimè,
Quante ricorde!
E' o core nun 'o sace
Nemmeno cum'e canzone
Sentenno voce e suone
Se mette a chiagnere cà vò turnà!
Se gira 'o munno sanno
Se và a cercà fortuna
Ma quanno spunta' luna
Luntano 'e napule nun se può stà!
Santa Lucia tu tiene
Solo 'nu poco 'e mare
Ma cchiù luntano staje
Cchiù bella pare!
ΤΙΠΟΤΕ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΑΧΤΗ
Balthus, Alice dans le miroir, 1933
PIERRE JEAN JOUVE (1877-1976)
[ΕΥΓΕΝΙΚΙΑ ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ]
Ευγενικιά περήφανη μελαγχολία
Ύψος χαμόγελο και λευτεριά
Επί τέλους σας βρίσκω στην όχθη της καρδιάς μου
Ένα βράδυ όπου η θάλασσα εισχωρεί
Βαθιά στις χώρες των βουνών
Ένα βράδυ όπου νιώθεται κανείς πιο νέος από τη νιότη του,
Ένα βράδυ όπου πόνεσε πολύ μα όπου πια τίποτε
Πιά τίποτε δεν είναι μάταιο, τίποτε για τη στάχτη.
Μετάφραση: Οδυσσέας Ελύτης.
Από το βιβλίο: Οδυσσέας Ελύτης, «Δεύτερη γραφή», Ίκαρος, Αθήνα 1976, σελ. 117.
Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010
ΠΕΝΤΕ ΓΡΕΓΕΡΙΕΣ
RAMÓN GÓMEZ DE LA SERNA
ΠΕΝΤΕ ΓΡΕΓΕΡΙΕΣ
Ο γάιδαρος όλα τα ζυγίζει στη ζυγαριά των αφτιών του.
************
Ο ροδώνας περιμένει πάντα τον ποιητή, αλλά ο ποιητής δεν πάει.
************
Ο τοπιογράφος δεν έπρεπε να υπογράψει τα τοπία του, αφού ούτε ο Θεός τα υπέγραψε.
************
Πρέπει να προσθέσουμε στις Μούσες άλλη μία, τη Ραδιόνα, τη Μούσα των κυμάτων.
************
Το νερό δεν έχει μνήμη: γι' αυτό είναι τόσο καθαρό.
Μετάφραση: Βασίλης Λαλιώτης.
Από το βιβλίο: Ραμόν Γκόμεθ ντε λα Σέρνα, "Greguerias", Μετάφραση Βασίλης Λαλιώτης, Εκδόσεις Σμίλη, Αθήνα 1995, σελ. 45, 46, 47, 66.
ΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΥΤΟ
PAUL ELUARD
ΟΜΟΡΦΗ
Όμορφη και κοιμωμένη την άλυσο θα σπάσεις
Που του μεσονυκτίου ενώνει το φτερό με του λίθου το μολύβι
Το σώμα το νεκρό με το κτήνος που σκιρτά στον ύπνο του
Στις χλόες ανάμεσα και μέσα στ’ ανακατεμένα φύλλα
Την πράσινη απεραντοσύνη με κάρβουνα που πίνουνε τον ίσκιο
Όμορφη την τροφή την περιούσια κατ’ ευθείαν θε να λάβεις
Από τα μάτια στο αδράχτι των αρτηριών και των νεύρων
Φως ενδόμυχο φλόγα εωθινή και ρίγος μέγα
Πήγε αργά πια τα μάτια κλείσε και αύριο λάμψε
Αύριο μάλλον και όχι σήμερα τον κόσμο θα γνωρίσεις
Όμορφη της μιας ημέρας του παντού και του πάντα
Η δύναμή σου και η αδυναμία ένα είναι ακριβώς και το αυτό
Ω πολυαγαπημένη απάντων και πολυαγαπημένη του ενός
Το στόμα σου σιωπώντας υποσχέθηκε ευτυχισμένη νά ’σαι
Σε όλων τις καρδιές σ’ ενός μονάχα την καρδιά στην καρδιά μας
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΜΑΡΙΚΑ ΠΑΠΑΓΚΙΚΑ
Στη μνήμη του παππού μου Κυριάκου Μυλωνάκου, μεγάλου γλετζέ, που μου είχε μάθει να αγαπώ τα τραγούδια της Παπαγκίκα
ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΜΑΡΙΚΑ ΠΑΠΑΓΚΙΚΑ
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΣΟΥ
Σαν σουρώνω πέφτω κάτω και λασπώνομαι
βάζω μπρoς τα δυο μου χέρια και σηκώνομαι
Τα παιδιά της γειτονιάς σου με πειράζουνε
πάλι μεθυσμένος είσαι μου φωνάζουνε
Όλο ούζο ούζο ούζο το βαρέθηκα
φέρτε μου ένα κονιακάκι που τ’ ορέχτηκα
Τα παιδιά της γειτονιάς σου τα μπαγάσικα
θα τα πιάσω να τα δείρω νά 'ναι χάσικα
ΜΑΛΛΑΡΜΕ!
STÉPHANE MALLARMÉ (1842-1898)
A LA NUE ACCABLANTE...
A la nue accablante tu
Basse de basalte et de laves
A même les échos esclaves
Par une trompe sans vertu
Quel sépulcral naufrage (tu
Le sais, écume, mais y baves)
Suprême une entre les épaves
Abolit le mât dévêtu
Ou cela que furibond faute
De quelque perdition haute
Tout l'abîme vain éployé
Dans le si blanc cheveu qui traîne
Avarement aura noyé
Le flanc enfant d'une sirène.
Το υλικό της ανάρτησης μας το έστειλε η παλιά φίλη του ιστολογίου κ. Almudena Fernandez.
ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΚΑΡΛΟΣ ΓΑΡΔΕΛ
ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο CARLOS GARDEL
ADIOS MUCHACHOS
Adiós, muchachos, compañeros de mi vida,
barra querida de aquellos tiempos.
Me toca a mí hoy emprender la retirada,
debo alejarme de mi buena muchachada.
Adiós, muchachos. Ya me voy y me resigno...
Contra el destino nadie la talla...
Se terminaron para mí todas las farras,
mi cuerpo enfermo no resiste más...
Acuden a mi mente
recuerdos de otros tiempos,
de los bellos momentos
que antaño disfruté
cerquita de mi madre,
santa viejita,
y de mi noviecita
que tanto idolatré...
¿Se acuerdan que era hermosa,
más bella que una diosa
y que ebrio yo de amor,
le di mi corazón,
mas el Señor, celoso
de sus encantos,
hundiéndome en el llanto
me la llevó?
Μουσική Julio César Sanders.
Στίχοι: César Vedani.
ΑΚΙΔΕΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
ΜΠΑΤΙΣΤΑΣ ΜΑΛΑΜΑΤΕΝΙΟΣ
ΑΚΙΔΕΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Να κρατάς τα αγγίγματα του έρωτα
στο λουβί της σκέψης σου
να τους μπήξεις ξόβεργες
και βασκανίες στις βίγλες τους,
για να μήν τ’ αφουγκραστούν
τα θαλασσοπούλια και σ’ τ’ αρπάξουν
και σ’ τα βλάψουν
και ύστερα σ’ τα θάψουν
στις φωλιές τους.
Και να ξέρεις πως εκείνες οι φωλιές
δεν είναι κατάλληλες
ξια λεβεντιά και μάχες.
Τα μαχαίρια σου δεν ακονίζονται εκεί,
μήτε ο βρυχηθμός σου
τρομάζει το αγνάντεμά τους.
Στις φωλιές της κόψης,
γεννά μόνο η μήτρα της αλμύρας
και ύστερα
ξεψυχά.
Ανίεροι εραστές,
λάγνες προθέσεις και ύστερα
ξεψυχάς.
Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «σοδειά», έτος 2, τχ. 5, φθινόπωρο 2010, σελ. 28.
Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010
ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΠΟΥΕΝΟ
ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η CATERINA BUENO
MAREMMA AMARA
Tutti mi dicon Maremma, Maremma...
Ma a me mi pare una Maremma amara
L'uccello che ci va perde la penna
Io c'ho perduto una persona cara.
Chi va in Maremma e lassa l'acqua bona
Perde la dama e mai più la ritrova,
Chi va in Maremma e lassa la montagna
Perde la dama ed altro non guadagna.
Sia maledetta Maremma Maremma
sia maledetta Maremma e chi l'ama.
Sempre mi piange il cor quando ci vai
Perché ho paura non torni mai