ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ

FRANCESCO PETRARCA


ΜΙΣΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ: ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΙΑ ΠΟΥ Ο ΕΡΩΣ ΓΕΡΝΕΙ

Μισώ τα μάτια της: τα παραθύρια που ο Έρως γέρνει
και πάνω μου τ’ αμέτρητά του εξαπολύει βέλη,
χωρίς κανένα τους στο Χάρο να με στείλει θέλει,
κι ας είν’ γλυκιά η θανή, όταν η ζωή δεξιά σ’ τα φέρνει.

Στου σώματος τη φυλακή η ειμαρμένη μου με δέρνει
με αμέτρητων κακών τους πόνους· σ’ ένα εκεί τσιγκέλι
κρεμιέμαι, ποιο πολύ πονώντας που δεν έχω οφέλη
απ’ όσα πάθη η ψυχή μου απ’ την καρδιά μου παίρνει.

Αχ, δύστυχη ψυχή, να ξέρεις θά ’πρεπε έως τώρα
απ’ τη μακρά σου πείρα πως δεν γίνεται, αχ, ο χρόνος
πίσω να ρθεί, ούτε και να σταματήσει στους αιθέρες.

Με τέτοια πάντοτε την πιάνω λόγια που ’ναι δώρα:
«Έρμη ψυχή μου, φύγε εσύ! Όποιος έζησε ευδαιμόνως,
δεν σβήνει: Τον κρατούν εδώ οι πιο ευτυχείς του ημέρες!»



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.