ΓΛΥΚΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΜΑΚΡΗ ΦΩΝΗ

FEDERICO GARCÍA LORCA


Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΜΙΛΑΕΙ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΩΣ ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ

Έλουσε τους αμμόλοφους στου στήθους μου τα μέρη,
αχ, η φωνή σου μες στην ξύλινη γλυκιά καμπίνα.
Εκεί, στον Νότο των ποδιών μου, τον Μάη νιώθω μήνα,
και στου μετώπου τον Βορρά έχω μι’ ανθισμένη φτέρη.

Σε χαραμάδα μέσ’ στενή ένας κέδρος φως, και ξέρει
να τραγουδά χωρίς σπορά και δίχως όρθρο εκείνα
που ο θρήνος μου την πρώτη-πρώτη μας φορά σα σφήνα
εντός μου απ’ το ταβάνι με κορώνες μού ’χε φέρει.

Γλυκιά και απόμακρη φωνή, για μένανε βγαλμένη.
Γλυκιά και απόμακρη φωνή, στη γεύση με λιγώνει.
Απόμακρη, γλυκιά φωνή, που σβήνει αργά, πεθαίνει.

Απόμακρη, σαν ελαφίνα μαύρη λαβωμένη.
Γλυκιά σαν τον λυγμό που πνίγεται καυτός στο χιόνι.
Απόμακρη, γλυκιά, μες στο μεδούλι μου χυμένη.