ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ Ν’ ΑΚΟΥΣΕΙΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ


ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ Ν’ ΑΚΟΥΣΕΙΣ

Αν δεν μπορείς να μ’ ακούσεις, δεν μπορώ να μιλήσω.
Η φωνή μου μπερδεύεται στην ίδια τη βουή της
σα μια μύγα σ’ ένα άδειο ποτήρι που το σκάπασε ένα γέρικο χέρι.
Κι είναι πολύ χαιρέκακοι οι γέροι όταν διασκεδάζουν.
Οι λέξεις κάθονται κρυμμένες ανάμεσα στα γράμματα.
Μια λυπημένη γυναίκα χτενίζει τα μακριά μαλλιά της
μπροστά στον καθρέφτη. Κοιτάει κατάματα το πρόσωπό της·
κοιτιέται μες στα κίτρινα μάτια της και βλέπει
το αργό προφίλ της. Αν μπορούσες ν’ ακούσεις
θα σού ’δειχνα ταυτόχρονα το προφίλ και το πρόσωπο
     ολόκληρο
και το μακρύ, αντεστραμμένο ποτάμι των μαλλιών της. Ναι,
ολόκληρο το πρόσωπο σαν άγαλμα περιστρεφόμενο
που παίρνει απ’ το βλέμμα σου την κίνηση και το αίμα.


                     Πράγα, 11.Ι.60



Από τη συλλογή: «Χρωματικές λεπτομέρειες» (1960).
Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος: «Ποιήματα», τ. Θ΄, Κέδρος, Αθήνα 1989, σελ. 84.