ΚΑΙ ΑΛΛΗ ΑΚΡΟΣΤΙΧΙΔΑ: ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΚΑΡΟΥΣΟΥ

Α. ΛΙΒΑΘΗΝΟΠΟΥΛΟΣ ΑΚΡΟΣΤΙΧΙΣ

Αηδόνος ομοιάζει η φωνή σου η ηδεία...
Ίσως είσαι νεωτέρα εν τω κόσμω μας Σειρήν,
Και μαγεύεις τους ανθρώπους, ω νεάνις θεσπεσία,
Αφελώς αποσοβούσα την ανίαν των την πριν.
Της φωνής σου της ευστρόφου αισθανόμεθα τον ήχον
Εις τα βάθη της καρδίας ως γλυκύτατον παλμόν,
Ρείθρα νέκταρος εκχέεις άδουσα τον κάθε στίχον,
Ιοβλέφαρος παρθένε, επί των ψυχών ημών.
Ναι, μοι φαίνεσαι θεότης εις τον κόσμον ενοικούσα
Ή ιοστεφής κι’ ωραία Ελικωνιάς τις Μούσα!

Και τα πλήκτρα του κυμβάλου, ω νεάνις, ότε πλήσση
Αφελώς η τρυφερά σου, η κρινόλευκός σου χειρ,
Ρέει τότε αρμονία ήντινα θα λησμονήση
Ο μη φέρων εν καρδία της νεότητος το πυρ.
Ύστερον, τα πάντα στέφει καλλονή επουρανία,
Σωφροσύνη και αγνότης και καρδία αγαθή,
Οφθαλμοί ακτινοβόλοι, χρυσή κόμη εξαισία...
Υλιστής εκείνος, όστις υπό ταύτης δεν θελχθή!


Τη 2 Αυγούστου 1871



Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Ιλισσός», Τόμ. 4, Αρ. 5 (1871), σελ. 117-118.