ΝΑ ΣΕ ΥΜΝΩ ΚΑΙ ΝΑ Σ' ΑΠΟΘΕΩΝΩ

FRANCESCO PETRARCA


[ΑΥΤΗ ΝΑ ’Ν’ ΑΡΑΓΕ Η ΦΩΛΙΑ ΟΠΟΥ Ο ΦΟΙΝΙΚΑΣ ΜΟΥ ΒΑΖΕΙ]

Αυτή νά ’ν’ άραγε η φωλιά όπου ο φοίνικάς μου βάζει
το σώμα που χρυσάφι και πορφύρα τα στολίζει
και την καρδιά μου κάτω απ’ τα φτερά του φυλακίζει,
και την ακούει να ομιλεί, μα και ν’ αναστενάζει;

Εκεί τη ρίζα του έχει ο πόνος, το γλυκό μαράζι
όπου ζω, κι από ’κεί μού ’ρχεται το φως που με φωτίζει,
κι η φλόγα της, που καίει ακόμα, τη χαρά χαρίζει.
Μοναδική είσουνα στη γη. Κι αν ο ουρανός προστάζει

να μ’ έχεις μόνο αφήσει, δυστυχής να πίνω πόνο
’δώ κάτω, εγώ, ναυάγιο αληθινό σ’ αυτή την ξέρα,
ποτέ δεν παύω να σε υμνώ και να σ’ αποθεώνω.

Η νύχτα σκαρφαλώνει –τη θωρώ– στους λόφους πέρα,
απ’ όπου υψώθηκες στους θόλους, μα κι απ’ όπου μόνο
τα μάτια σου μού στέλνανε τη χαραυγή, τη μέρα.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.