ΚΑΤ' ΕΞΑΙΡΕΣΙΝ ΑΚΗΔΙΑ

FRANCESCO PETRARCA


[ΚΙ ΑΦΟΥ ΤΟΥ ΣΠΛΑΧΝΟΥΣ ΜΟΥ ’ΧΟΥΝΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΩΣ ΤΩΡΑ ΚΛΕΙΣΕΙ]

Κι αφού του Σπλάχνους μού ’χουνε το δρόμο ώς τώρα κλείσει,
το δρόμο της βαριάς απελπισιάς στα ξένα επήρα
μακριά απ’ τα μάτια που αγαπώ, όπου ποιά –ποιός ξέρει– μοίρα
βραβείο της κραταιάς μου πίστης τό ’χε κανονίσει.

Ταΐζω την καρδιά μου στεναγμούς – Αυτή θελήσει
τό ’χει, όσο ζώ. Με δάκρυα ζώ, όσο ζώ, με τον ζωστήρα
που μ’ έχει ζώσει η ζωή. Η κατάστασή μου κι αν είν’ στείρα,
γλυκός ο θρήνος – για όποιον δύναται να το νοήσει.

Μορφή πιστεύω μόνο μια, και δεν την έχουν φτιάξει
του Ζεύξη οι χείρες ή του Πραξιτέλη ή του Φειδία,
μα μάστορας δεινός, με ανώτερη εμπνεύσεως τάξη.

Πώς να με σώσουν τώρα εδώ η Σκυθία ή η Νουμιδία,
η αχόρταγη πλεονεξία σαν δεν τις διατάξει
να δείξουν κατ’ εξαίρεσιν για μένανε ακηδία;