Η ΧΡΥΣΩΡΙΑ ΑΝΑΤΟΛΗ

ANNIBAL CARO (1507-1566)


ΧΑΡΑΥΓΕΣ

Γλυκιά χυνόταν γαλήνη στα καθάρια τα νερά
Κι αλαφρόπνοο έν’ αγέρι πέταγε με θρο στα φύλλα,
Ο αυγερινός στα ύψη χρυσοφέγγαε λαμπερά
Κι αχοπέταγμα ύμνου αγάπης σε στεριά και κύμα εκύλα.

Δροσοστάλαχτη η αυγούλα έσβυε τ’ άστρα στη σειρά
Και γνεφιών εξεδιαλούσε γύρω και βουνών μαυρίλα
Μες σ’ αντιφεγγιές χρωμάτων· κι εχυνόταν με χαρά
Στον αστραφτερό της δρόμο τ’ ουρανού η χρυσή καντήλα.

Ξάφνω μπρος μου άλλη χαράζει ροδοφώτιστη αυγή
Και προβαίν’ ήλιος καινούργιος φωτεινός και φλογοβόλος
Που η ολόπυρή του, καίει την καρδιά μου, αναλαμπή·

Στρέφω πίσω: βλέπω τώρα σκεπασμένη και θαμπή
–Συμπαθήστε με άγια φώτα, τ’ ουρανού που κλεί ο θόλος–
Κείνη π’ ανεχόρταστα είδα, τη χρυσώρια ανατολή.



Μετάφραση: Νάξιππος (= Θεόδωρος Μακρής;).
Δημοσιεύθηκε στον «Νουμά», τόμ. 3, αρ. 158, (7 του Τρυγητή 1905), σελ. 10.