ΚΕΛΑΗΔΟΥΣΑΝ

ΝΑΘΑΝΑΗΛ Ι. ΔΟΜΕΝΕΓΙΝΗΣ (1865 – 1935)


ΤΕΤΟΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ

Τα ρόδινά σου εφίλησα τα χείλη,
χρυσής αγάπης ξέφρενο μεθύσι,
πόθου πληγές, τριαντάφυλλα του Απρίλη,
όλη η ζωή που κλειέται μες στη φύση,

μες στα φιλιά που πλήθια μάγια, φίλη,
μες στην ψυχή μας είχανε σκορπίσει,
το ολόθερμα που εδώκαμε το δείλι,
αφού είχαμε τον κόσμο λησμονήσει.

Τρεχούμενα νερά σαν το κρυστάλλι
μαζί με τα φιλιά μας κελαηδούσαν
κι εσκόρπιζαν τ’ απόκοσμά τους κάλλη

στους κύκνους που μ’ έν’ άσμα ξεψυχούσαν.
Λίγες ζωές που ξέρτε ν’ αγαπάτε,
τέτοιες στιγμές αιώνια τραγουδάτε.



Από το βιβλίο: Ναθαναήλ Ι. Δομενεγίνης, «Σονέττα», πρόλογος Γρηγορίου Ξενοπούλου, Αθήναι, Εκδότης: Ιωάννης Δ. Κολλάρος, Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», 1920, σελ. 32.