ΜΕ ΑΡΓΟΡΕΥΣΤΗ ΦΙΝΕΤΣΑ ΜΠΑΝΤΟΝΕΟΝ ΠΑΣΤΕΛ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ


ΤΟ ΤΑΝΓΚΟ ΤΗΣ ΑΜΕΛΙΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΚΑΜΕΛΙΕΣ

Μηνίσκος ρόδων χαίνει στην αύρα της φιγούρας
και πτητική μι’ αρμύρα στην πλώρη του ματιού·
νωπό πιό ’κεί μαχαίρι σαν έντρομο δαιμόνιο
το κάλλος μουσηγέτης με γόβες ξιφουλκεί.
Τα δόντια της καμέλιες στυγνοί μελισσοκόμοι
τρυγάνε τ’ άσπρα θάμβη στοιχείων ανοιχτών
κι οι νύχτες αδηφάγες τσακίζονται στα βράχια
που χάσαν τις στροφές τους στου τάνγκο το Θαβώρ.

Καπνώδες το λιμάνι λυμαίνεται το μαύρο·
μη με λησμόνει κρώζει ο εύφλεκτος αητός·
την ύλη των ερώτων με της ανθύλης γκέμια
αλλόφρων τιθασσεύει ο τρυφερός σπασμός.
Τις στρόφιγκες φορτίζουν του πάθους πιρουέττες
κι αδειάζουν περιστέρια των πόθων σουβενίρ·
ηλιόλουστος ο κρίνος τα μύρα σοβατίζει
που σπέρνει η δόνια Αμέλια στ’ αμόνια των βιολιών.

Και μες στους ίσιους θόλους διαπρύσιος κήρυξ βγαίνει
ανωφερής ο σύσκιος της λάμας αδελφός
που λάμνει κι όλο λάμπει λες κι είναι πάλι νά ’μπει
να σκιάξει το πηγάδι να πλημμυρίσει φως.
Μες στην κυψέλη θέλει το θάλλος ν’ αγορεύσει
με αργόρευστη φινέτσα μπαντονεόν παστέλ
να βάλει την Αμέλια στο μέλος του Πιατσόλα
να γίνει μιά και δύο γαρδέλι του Γαρδέλ.