ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΟΥΤΕ ΑΓΑΛΜΑ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ


ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΠΟ ΑΝΕΜΟ

Ένας άνεμος σιγανός φυσούσε μέσα της
κι έπαιζε μ’ ένα μόνο φύλλο – το χαμόγελό της.
Όλοι αγαπήσαν το χαμόγελό της.
Εκείνη δεν αγάπησε κανέναν.
Έμεινε μόνη με τον άφαντο άνεμό της
χάνοντας το μόνο εκείνο φύλλο. «Το άπειρο, είπε,
είναι ο τέταρτος τοίχος της μοναξιάς μας, όχι η στέγη.»

Έμεινε ανύπαντρη, γέρασε, δεν έγινε ούτε άγαλμα.
Σχολαστική στην καθαριότητα· απ’ τα χαράματα,
χειμώνα καλοκαίρι, σκούπιζε ώς πέρα το πεζοδρόμιο.
Μια μέρα μάλιστα φωτογραφήθηκε έτσι με τη σκούπα της
στο δρόμο εκεί, μπρος σε μια ξένη πόρτα. Κι αυτή η φωτογραφία της
απόμεινε όλο κι όλο από κείνον τον άνεμο και το χαμόγελό της.



Από την ποιητική συλλογή: Ασκήσεις (1950-1960).
Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Ποιήματα», τ. Γ΄.