Σ' ΕΝΑ ΑΣΥΛΟ ΔΙΑΥΓΕΙΑΣ

PAUL ELUARD


ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΠΟÝ

Το πουλί σταματάει παραμονεύει θήραμα αόρατο
Κυνηγάει δίνει στους νεοσσούς του
Με τί να λαλήσουν να κάνουν φτερά να κοιμηθούνε

Στη σκληρή επαφή του ολόκλειστου δάσους
Προτιμάει τους υγρούς αγρούς εκείνους
Με τις τελευταίες σταξιές της μέρας στην πλάτη τους

Ο φίνος μίτος της ζωής λεπτότατος
Την όψη σου γλυκά-γλυκά καλύπτει
Κι έπειτα εσύ σε τούτο το πανέρι μέσα κρατάς
Όλους τους λόγους που έχουμε να ζούμε
Και όσο είσαι σοφή είσαι και όμορφη
Και τα λόγια σού ταιριάζουν τα ομορφότερα εσένα

Απόψε θα μιλήσουμε για εμάς και για πουλιά
Δεν θ’ ακούσουμε πάλι τη σχοινοτενή ανιαρή ιστορία
Ανθρώπων που κυνηγηθήκαν απ’ τα σπίτια τους
Από τον θάνατο με τα χρυσά σαγόνια
Ανθρώπων λιγότερο υπερήφανων από τα κτήνη
Που συνοδεύουνε παντού τη δυστυχία
Και πώς λοιπόν δεν θα φθάσουν ολόγυμνοι
Σ’ ένα άσυλο διαύγειας σαν το δικό μας

Νοιαζόμαστε εμείς ο ένας για τον άλλον
Και τη ζωή μας μέρα τη μέρα τη φρουρούμε
Όπως το πουλί την εκκολαπτόμενη μορφή του
Μα και τις ηδονές του βεβαίως
Ανάμεσα στα πουλιά τα τόσα που ’ναι νά ’ρθουνε.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.