ΣΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΠΑΛΙΩΝ ΗΛΙΟΓΕΡΜΑΤΩΝ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΜΕΛΑΧΡΙΝΟΣ


ΑΠΟΨΕ ΠΟΥ ΕΡΜΗ ΝΙΩΘΩ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ...

Απόψε που έρμη νιώθω την καρδιά
στον κήπο μου έχω πάει να σε συντύχω.
Έχω αφανίσει τη ζωή για νά ’ρθεις
σε άρωμα ανθιών ή σε αρμονίας ήχο.

Των ταφλανιών τα φύλλα εμούσκεψε
μια μνημοσυνική ψιχάλα.
Σιμοτινό τα φέρνει αποχαιρέτισμα
ο σπαραγμός που εκρέμασεν η στάλα.

Γυρίζω εδώ που τόσο σε ονειρεύτηκα,
να βρω κάτι δικό σου.
Σωριάζει η θλίψη κάθε φούντωμα.
Ως ίσκιος στ’ όνειρό μου απλώσου.

Τα μάτια σου απ’ τα όνειρα βαρύσκιωτα
μες στην ψυχή μου κλαίνε. Λιώνω.
Το δειλινό τους ίσκιους ως παράτεινε
πίνει το ξενιτέματος τον πόνο...

Για αν χινοπωριάσω τα δεντρά
σκορπίζω την ψυχή μου για όνειρά των.
Τώρα βαρύπνοη η ενθύμηση που επίκρανε,
σα φάντασμα παλιών ηλιογερμάτων.