ΣΑΝ ΑΡΓΟ ΖΩΝΤΑΝΟ

CESARE PAVESE


ΤΟΠΙΟ VII

Αρκεί λίγο φως μες στην ματιά την καθάρια –
σαν τα βάθη νερού που η οργή τα κατακλύζει:
η τραχύτητα του βυθού που ριγώνει ο ήλιος.
Το πρωινό, σαν γυρνά και τη βρίσκει να ζει εκεί,
δεν είναι ούτε γλυκό ούτε ωραίο: την κοιτάζει,
έτσι ακίνητο, ανάμεσα στα σπίτια τα άλλα,
τα από πέτρα, να φράζει ουρανούς.

                 Το κορμί της,
λιανό, βγαίνει στον ίσκιο και στον ήλιο μέσα
σαν αργό ζωντανό που κοιτάζει ένα γύρω
και δε βλέπει παρά μόνο χρώματα ολούθε.
Ακαθόριστες σκιές ντύνουν το δρόμο, ντύνουν
το κορμί, της σκουραίνουν το λίγο της βλέμμα,
τα μισόκλειστα μάτια της, σαν το νερό – και
μέσα στο νερό μια σκιά εκολύμπα.

                 Χρωμάτων
δεσμοί τον ουρανό καθρεφτίζουν γαλήνιοι,
και το αργόσυρτο βήμα, κι αυτό, στα χαλίκια
μοιάζει να πατάει πράγματα, μοιάζει με γέλιο
ανεμπόδιστο σαν το νεράκι το λάλο.
Μα μες στα νερά τρέχουν γδικήτρες φοβέρες.
Και τα πάντα μες στη μέρα αηδιάζουν στη σκέψη
ότι ο δρόμος είν’, ναι, άδειος, πλην όχι για εκείνην.


2-7 Ιανουαρίου 1940



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.