ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ

ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΛΗΣ


ΑΕΡΑΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ, 24

ΤΙ ΜΕΝΕΙ ΠΙΑ να καταλάβω;
  σκυφτό το απόγευμα, εκκρεμές
–για πόσο ακόμα;– το τηλέφωνο, οι ριπές

του σαματά απ' τον δρόμο:
  λόγια, μετάνοιες μάταιες, μηχανές.
Χωρίς εξάντα και αστρολάβο

χαράζω ευθεία γραμμή: η ζωή μου.
  Κορδέλα κόκκινη τινάζεται η φωνή μου·
όπως μ' αρέσει εγώ την κόβω και τη ράβω,

σημαία νωπή την αναρτώ στον ώμο.
  Ο νόμος είμαι που αθέτησε τον νόμο,
η σφαίρα που στην κάννη

δεν χωράει. Κι ωστόσο: λίγο ακόμη
  και θα χυθεί στην άσφαλτο η μελάνη·
θα βγει κραδαίνοντας φρικτό η Σαλώμη

πάνω στο πιάτο το κεφάλι του Ιωάννη.