ΑΛΟΓΑΚΙ

JIŘÍ ORTEN (1919-1941)


ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΝΑ ΤΟ ΛΕΜΕ ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΜΑΛΛΟΝ

Κανείς πια σήμερα δεν ξέρει, μήτε η φίλη μου,
τον ήλιο στου αλσυλλίου το τελείωμα.
Αλά είταν καλοκαίρι με οκνό το καντήλι μου.

Κι ενώ στο δρόμο σοβαρή πηγαίνεις, άθελα,
σαν νά ’δες τί χλωμή είσαι στον καθρέφτη,
ψιθυριστά στ’ αφτάκι σου να σού ’πω θά ’θελα

αυτό που να το λέμε δεν θα πρέπει μάλλον,
αυτό που μάλλον έχει γίνει κιόλας πάγος.

Και πού να πιάσεις απ’ τα γκέμια όλα τ’ άλογα,
γλυκά όνειρα από άχυρα ξυπνώντας τους,
και ν’ απαντάς σωστά, σαν σε ρωτάει παράλογα

του πιο χλωρού σανού το σφρίγος τι θα πιάσει το
μελλοντικό απ’ το χειμωνιάτικο όνειρο
και δεν θ’ αποδειχθεί απατηλό ή παράσιτο;

Γιατί, αν θυμάμαι, ακόμα κι ένα σαμιαμίδι
Μες στ’ όνειρο ήδη θά ’θελε αλογάκι νά ’ναι.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.