ΤΗΣ ΑΡΜΥΡΑΣ

CESARE PAVESE


ΤΟΠΙΟ, 8

Οι αναμνήσεις αρχίζουν πάντα το βράδυ·
με την αύρα του ανέμου σηκώνουν το μάτι
για ν’ ακούν τη φωνή των νερών στο ποτάμι.
Το νερό στο σκοτάδι νεκρών χρόνων – το ίδιο.

Με σιωπές ερεβώδεις σαλτάρει του φλοίσβου
η φωνή σε φωνές και γελάκια απ’ αγνάντι·
χρώμα μάταιο, απ’ τον ήλιο ένα χρυσάφι την κοίτη
και τα βλέμματα μάς βάφει και μάς βουτάει εκεί
μουρμουρώντας. Φωνές... καλοκαίρι... κι οι φάτσες,
σαν τα φρούτα τα καλά, να έχουν γεύση που τσούζει.

Οι ματιές που γυρνάνε κρατούν χορταρένιες
αύρες και ποτισμένα απ’ τον ήλιο γελάκια
στο γιαλό. Κρατούν μέσα τους θάλασσες, κάβους.
Σα θαλασσάκι νυχτέρινο φέγγουν οι σκιές τών
πόθων και των σπασμών που τα βράδυα ο ουρανός μας
ακουμπάει. Κι οι φωνές οι παλιές, πεθαμένες,
με το φλίφλισμα μοιάζουν ’κεινής της αρμύρας.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.