ΣΤ' ΑΔΥΤΑ ΤΟΥ ΙΣΚΙΟΥ

Δ.Π. ΠΑΠΑΔΙΤΣΑΣ


ΔΙΑΡΚΕΙΑ

                  αλλοτριομορφοδίαιτε
                  ΟΡΦΙΚΑ

Να ένα ψάρι, βουίζει στο σπάραχνό του η θάλασσα
Ένα πουλί, διασταυρώνεται στο μάτι του ο αέρας με τη φωτιά
Εγώ είμαι από ψάρι κι από πουλί
Θέλω να με γνωρίσετε όπως ποτέ άλλοτε
Άσπρο στο κέντρο του βογγητού
Άγαλμα βαθιά στην πέτρα και τη σύμπτωση:

Ουράνια σκιά και κατρακύλισμα ψυχής στο αρνητικό της
Πραγματικότητα που ποτέ δεν είναι πραγματική
Κι ας τρέμει στο τύμπανο του αυτιού
Καθώς η ορχήστρα καθεμιάς αίσθησης τη χρυσώνει

Δε γράφω λέξεις
Φωνάζω με μέταλλα μ’ αράχνες με ομόχρονα
Από βαθιά σ’ ένα χρώμα χειρονομώ
Και πλάστηκα να ερωτεύομαι τη σύμπτωση
Του νά ’μαι δυό μπάλες φως περιστρεφόμενες
Αντίθετες ενός βόγγου στα μάτια μου, που εξορίζει πρώτα εμένα
Στ’ άδυτα του ίσκιου.