Η ΚΡΥΑ ΝΥΧΤΑ

ERNST BLASS


ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΓΚΛΑΝΤΥΣ

       Ω εσύ, γλυκιέ μου αποσπερίτη...
            Ριχάρδος Βάγκνερ

Αλλόκοτος που μοιάζω! Η κρύα νύχτα με τρυπάει.
Την ποιητική μου κεφαλή καπέλλο μαύρο ψάχνει.
Στους δρόμους βολοδέρνω, κι όλο ο αγέρας με βαράει.
Δεντρί είμαι· φύλλα με τυλίγουν τύχης σαν αράχνη.

Χτυπάει δωδεκάμιση... Αργά δεν έχει πάει...
Λαγοκοιμούνται οι φανοστάτες στου χιονιού την άχνη.
Αν βγει κανά κορίτσι της χαράς και μου κολλάει,
ο πόθος πια απ’ τα προστυχόλογά του δεν θα με αδράχνει.

Στους δρόμους βολοδέρνω, κι όλο ο αγέρας με βαράει.
Τα φώτα φαίνεται πως μου λιανίζουν τα κομμάτια
απ’ ό,τι ώς τώρα είχα με τον κόσμο να χωρίσω.

Αλλόκοτος που μοιάζω! Η κρύα νύχτα με τρυπάει.
Καλή μου φίλη, αχ, να γινότανε να σ’ απαντήσω,
και θά ’μουν τρυφερός με ολανθισμένα μου τα μάτια.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.