ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΚΑΙ ΜΩΡΙΑ

Τ.Κ. ΠΑΠΑΤΣΩΝΗΣ


ΕΙΣ ΗΧΟΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟΝ

Πληρούται η ασματογράφος φωνή,
τώρα, που οι πρόσκαιροι ίσκιοι αναλυθήκαν
στο απρόσιτο το φως της μιάς Αυγής.

Μη δα οι νεκροί θα Σε παινεύαν;
ζωντανοί τώρα εμείς θα Σε παινέψουμε.
Μη δα οι ψυχροί, που είχε στερέψει το αίμα τους;
Σε μας λαχαίνει να γευτούμε
την ευδοκία του Παντοκράτορα, ευχή των γηγενών.
Σε μας λαχαίνει να τονίζουμε
με γεγονθία φωνή κι' ασματικά το
«θάνατος φρούδος ώφθη», και ποιός θα τό 'λεγε,
λίγες ώρες πρωτύτερα, τότε που σχίζετο
το Καταπέτασμα και τα Ξαφτέρυγα συνοφρυούντο.
Όχι, δε φεύγουμε κι' εμείς, ένας ένας,
δε θα μαυρίσει ο κόσμος τούτος ολοτελώς,
δε θ' αποτραβηχτούμε στους Κυπαρισσώνες.

Κρατώντας το καλάμι του με το χουνί
και το σφουγγάρι, απόκοσμη εικόνα
άγνωμου Λογχιστή του Γολγουθά,
σβήνει ο Εκκλησιάρης ένα ένα,
ύστερ' απ' την Απόλυση τα κεριά του Βωμού.
Εκεί που έλαμπες, Θεέ μου, και χοροστάτεις,
σκοτάδια γίνονται. Κρυφή γωνιά
φωτίζει τώρα μονάχα την πηγή του Ελέους
ένα καντήλι, έσχατο χνάρι λατρείας,
κι' ό,τι κρατάει από το ευώδες θυμίαμα.
Σφαλνάνε κι' οι πυλώνες, μονάζει το καμπαναριό.

Όχι έτσι εμείς: τους νιοσκαμμένους τάφους
θα τους ανοίγουν οι νεκροί για τους νεκρούς τους,
άφετε τούτους θάπτειν, όχι εμείς,
«την των Ελλήνων νεκράν φωνήν καταθάπτει
»όλος ο Δήμος των Αποστόλων, καθώς θεολογεί».
Ας καταθάπτει, αλλά όχι εμείς.
Είπαν και τούτο το στενόκαρδο,
σε ώρα υψηγορίας: «Ο Πέτρος ρητορεύει,
»ο Πλάτων κατεσίγησε· διδάσκει Παύλος,
»Πυθαγόρας έδυσεν». Αλλά όχι εμείς
δεν θα το πούμε. Και Πέτρο κηρύσσουμε,
και Πυθαγόρα με τα τρίγωνα. Και τον Ταρσέα Παύλο
και Πλάτωνα υψιπέτη και όλους τους ομίλους
άχρονους και πνευματικούς, κι όλους τους εις Χριστόν,
Εβραίων κι' Ελλήνων σκάνδαλο και μωρία,
Ιησούν Χριστόν και τούτον Εσταυρωμένον,
Ιησούν Χριστόν με λάβαρο και που αληθώς
ανέστη, η ορθή και ζώσα καταλαλιά
για υπναλέους ψεύτικους μάρτυρες
που σκυθρωπάζουν, φρουρούς
περιδεείς και δωρολήπτες.