ΚΟΧΛΑΖΟΥΝΕ ΚΑΙΝΕ

FRANTIŠEK HALAS


ΠΡΑΓΑ

Μειζόνων ελάτων αρώματα βάλσαμα
με αλέκτορες σβέλτους εγρήγορους
να παρηχούν το μέταλλο
της αναμονής του ανέμου

Σα γόνατο κοριτσιών που αγαπάνε
σε περιπτύσσουν τρυφερά οι λόφοι σου
της άνοιξης το τύμπανο
ανάσταση βαράει σηκώνει

Του Μολδάβα σου τα φράγματα αργαλιοί υδάτινοι
με των γλάρων να γοργοπετά το υφάδι
και τις νύχτες συνεχώς χρυσάφια να κυλούν
από τα έγκατα μέσα των φωλεών σου

Στης Παλαιάς Πόλεώς σου τον δακτύλιο
αυλές ανακτόρων με ήλιο
κλίτη ναών
κόλποι και κοιλίες της καρδιάς σου
των πόλεων εσύ μητέρα
οι κοιλίες και οι κόλποι της καρδιάς σου

Του Κάστρου η Καρυάτις
τον τσέχικο βαστάει ουρανό
και του αγίου Βίτου τα δάχτυλα
τη διχόνοιά μκας εκείθεν αναβάλλουν

Το σμάρι των πουλιών τη διατομή σκιτσάρει
θόλων δόξας αιωνίας αθόλωτης

Κάτω απ’ το θλιβό γαλάζιο
από ’κείνο το γαλάζιο που δεν έχει οξυγόνο
εσύ είσαι πάντα όλο ορμή και όλο λαύρα

Από τη φούστα σου πίσω κοχλάζουν ακόμη
οι χωματερές σου οι ιερές
κοχλάζουνε καίνε
με διακονιάρες κολλητσίδες τσουκνίδες καυτερές
νέχρι να βγάλει σπίθες το λιθάρι από τη βράση
φωτιές φωτεινές να ξεράσει



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.