ΓΛΥΚΟΣ ΠΝΙΓΜΟΣ...

GIACOMO LEOPARDI


ΤΟ ΑΠΕΙΡΟ

Πόσο αγαπάω ανέκαθεν αυτό το λόφο
τον έρμο, και τον φράχτη ετούτον, που μου κρύβει
των οριζόντων ένα μέρος απ’ το μάτι!
Μα κάθομαι, κοιτάζω: πέρ’ από εδώ χαίνουν
διαστήματα άπειρα με σιγαλιά υπερκόσμια,
κι ευθύς βαθύτατη γαλήνη νιώθω μέσα
στη σκέψη, κι η καρδιά μου λίγο από φόβο
τώρα ξέρει. Κι όταν τ’ αέρι με τ’ αφτί μου πιάνω
με θρόους να τρυπώνει στα φυτά, στα δέντρα,
εκείνη την απέραντη σιωπή συγκρίνω
με τούτη τη φωνή. Το αιώνιο τότε βλέπω,
τις πεθαμένες εποχές και την παρούσα,
τη ζωντανή με τον αχό της. Πώς βουλιάζει
στην απεραντοσύνη την ακέρια ο νους μου!
Στη θάλασσα αυτή γλυκός είν’ ο πνιγμός μου.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.