ΕΑΝ ΠΟΤΕ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕΙ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ


ΤΟ ΤΑΝΓΚΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

«Συμφώνως με την εργασία και αναλόγως» –
παρόλο που δεν έχει εξαλειφθεί καθόλου
(ή μάλλον όχι ακόμα) της δουλειάς ο λόγος –
«διανέμονται αγαθά για χάρη του συνόλου»

διδάσκει στο Κεφάλαιό του ο Μαρξ. Κι εφ’ όσον
η εμπορευματική ανταλλαγή αρθρώνει
υπάτη νομοτέλεια των αστών, καθ’ όσον
εξασφαλίζεται έτσι η αγορά, που απλώνει

τα χέρια της στα πάντα και τα οικειοποιείται,
μην περιμένουμε αλλαγές στον τρόπο
κατανομής του προϊόντος, που νοείται
της κοινωνίας έργο. Δεν λογιάζουν κόπο

του ανθρώπου οι μπουρζουάδες μπρος στο κέρδος: κι όσο
ο homo sapiens sapiens τα βγάζει πέρα
στα δρωτάρια της δουλειάς «Θα του νεκρώσω
και την επιθυμία μπας και δει άσπρη μέρα»,

σχεδιάζει κατ’ ιδίαν ο αστός, και κάνει
αυτά, που κλώθει η γκλάβα του μονίμως, πράξη.
Ο χρόνος εργασίας δεν θα μας ξεκάνει
στον σοσιαλισμό, και δεν θα μας αλλάξει

τη ζωή εκ βάθρων, διότι εκεί απλώς μετράει
ατομικές συνεισφορές στην εργασία
της κοινωνίας, που παράγει και αποκτάει
συνολικώς το προϊόν, και στην ουσία

από τη μέση βγάνει αυτό που φέρνει χρήμα...
χρηματικό κεφάλαιο. Έτσι κατανέμει η
κοινότης μέσα παραγωγικά και χύμα
εργατικές δυνάμεις, δίχως πια να τρέμει

ο κόσμος πώς θα βγει η επόμενή του μέρα
και αν θα επιζήσει. Νά ’ναι πρέπει οι πάντες ίσοι.
Ιδού η φριχτή μες στων αστών τον νου φοβέρα.
Μα αυτό – εάν ποτέ ο σοσιαλισμός επικρατήσει.