ΣΤΟ ΥΨΟΣ ΤΩΝ ΤΟΙΧΩΝ

ΣΠΥΡΟΣ ΒΡΕΤΤΟΣ


MATIA

Ό,τι είναι να πείτε, πέστε το
γι’ αυτούς τους τοίχους,
και περισσότερο για τα μικρά τους κάδρα,
για τα παλιά τους πρόσωπα,
τα κλειστά τους μάτια,
που δεν τ’ αντέχω έτσι ακίνητα και σταθερά,

μάτια σαν κόκαλα εκεί μπηγμένα,
χτισμένα σχεδόν στο ύψος των τοίχων.

Ό,τι είναι να πείτε, πέστε το
προτού ξεφτίσει το σπίτι,

κάτι επιτέλους
σαν ανταπόδοση ν’ ακουστεί,
έστω κι από τα πρόσωπα των κάδρων,

να κλάψουν επιτέλους το μεδούλι τους
τα κόκαλα των ματιών τους.



Από τη συλλογή «Ακίνητα μάτια», 1992.