ΑΛΙΚΗ ΧΡΥΣΑΧΤΙΝΗ ΒΕΝΤΑΓΙΑ

JOSÉ MARIA DE HÉRÈDIA


ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ

Τα βούρλα τα λαμπρόχρωμα, στολίδι του γρανίτη,
Χρυσώνουν το βραχόκορφο που η δύση αχνοροδίζει·
Ενώ μακρυάθε αφρόστεφη και μάργελη γυαλίζει
Στης γης το τέρμα, των νερών η δίχως τέρμα κοίτη.

Στα πόδια μου είναι η σιγαλιά κι η νύχτα. Το σπουργίτι
Βουβάθηκε. Μπήκε ο άνθρωπος στη στέγη που καπνίζει
Μόν’ η καμπάνα του σπερνού ν’ αργοσημαίνει αρχίζει
Και ρόχθο σμίγει ο ωκεανός μ’ αφρόμαλλη την κοίτη.

Και σαν από μιάς άβυσσου τα τρίσβαθα να βγαίνει
Απ’ τα λαγκάδια απόμακρη η φωνή ώς εδώ ανεβαίνει
Κάποιου βοσκού τα ζώα του που φέρνει από τα πλάγια.

Ο ορίζοντας τυλίγεται σε μία σκιά υπερούσια
Κι ενώ στα ουράνια ο ήλιος δύει, τα σκοτεινά και πλούσια,
Διπλώνει αργά μιάν άλικη, χρυσάχτινη βεντάγια.



Μετάφραση: Κώστας Χ. Γρόλλιος.
Δημοσιεύθηκε στο θεσσαλονικιώτικο περιοδικό «Νέα Πνοή», τ. 1, τχ. 2, Αύγουστος 1936, σελ. 51.