ΑΝΑΠΑΗΜΟ ΔΕΝ ΘΑ 'ΒΡΟΥΝΕ ΠΟΤΕ ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ ΜΟΧΘΟΙ

FRANCESCO PETRARCA


ΤΗΝ ΟΨΗ ΜΟΥ Η ΚΟΜΗ ΜΕΡΑ ΜΕ ΤΗ ΜΕΡΑ ΑΛΛΑΖΕΙ

   Την όψη μου η κόμη μέρα με τη μέρα αλλάζει,
μα απ’ το γλυκό το δόλωμα καθόλου δεν γλυτώνω·
κι απά’ στις ξόβεργες του δέντρου του γνωστού ανταμώνω
το πράσινο που παγωνιές και ζέστες δεν τρομάζει.
   Η θάλασσα νερά κι ο θόλος τ’ άστρα του θ’ αδειάζει,
τους φόβους μου προτού νικήσω με τον πόθο μόνο·
στον ίσκιο Της το μίσος, την αγάπη θα ημερώνω,
και μέσα στην βαθιά πληγή θα βράζει το μαράζι.
   Αναπαημό δεν θά ’βρουνε ποτέ οι δικοί μου μόχθοι,
όσο έχω σάρκα, κόκκαλα και νεύρα, αλλά και όσο
δεν με σπλαχνίζεται η καλή μου Εχθρά με την καρδιά Της.
   Τ’ αδύνατα όλα μάλλον θα συμβούν στην άλλην όχθη,
οπού ’ναι ο Θάνατος και η Δόννα – οπότε θ’ αναρρώσω
απ’ το κακό που μ’ άνοιξαν βαθιά τα βλέμματά της.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.