ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ


ΜΙΚΡΟΓΡΑΦΙΑ
Η γυναίκα σηκώθηκε μπροστά στο τραπέζι. Τα
   λυπημένα της χέρια
κόβουν λεπτές φέτες λεμόνι για το τσάι
σαν κίτρινους τροχούς για ένα πολύ μικρό αμαξάκι
παιδιάστικου παραμυθιού. Ο νεαρός αξιωματικός αντίκρυ της
χωμένος στην παλιά πολυθρόνα. Δεν την κοιτάει.
Ανάβει το τσιγάρο του. Το χέρι του με το σπίρτο τρέμει
φωτίζοντας το τρυφερό πηγούνι του και το χεράκι
   του φλιτζανιού.
Το ρολόι κρατάει μια στιγμή το καρδιοχτύπι του. Κάτι έχει
   αναβληθεί.
Η στιγμή πέρασε. Είναι αργά. Να πιούμε το τσάι μας.
Μπορεί λοιπόν να ‘ρθει ένας θάνατος μ’ ένα τέτοιο αμαξάκι;
Να περάσει και να φύγει; Ν’ απομείνει μονάχα
ετούτο το αμαξάκι με τις κίτρινες ροδίτσες του λεμονιού
σταματημένο τόσα χρόνια σε μια πάροδο με σβηστούς
   φανοστάτες
κι ύστερα ένα μικρό τραγούδι, λίγος αχνός, κι ύστερα τίποτα;




Από την ποιητική συλλογή «Παρενθέσεις» (1946 – 1947).