ΤΑ ΔΑΙΔΑΛΩΔΗ ΦΥΛΛΩΜΑΤΑ

ΤΑΚΗΣ Κ. ΠΑΠΑΤΣΩΝΗΣ


ΜΥΘΟΣ

Ρίγη δροσιάς διαδράμανε, τί λέω, εν μέρει ψύχους
την Λεύκα της νυκτός• μεταδοθήκαν
σε βάθη της ψυχής μας τα ίδια θροΐσματα•
συμμελωδήσαμε Ώρες της συλλογής,
ξεφεύγοντας του ύπνου της αρνήσεως. Θάμπη Σελήνης
πλήρους, μεσουράνιας, φωτίσαν Λεύκα της νυκτός. Η φωτεινή
Συγγνώμη, πουλάκι νέο του κελαηδήματος,
προσπέταξε, ήρθε και κατώκησε τα δαιδαλώδη
φυλλώματα του Ανθρώπου. Το λοιπόν, ω Νύχτα,
Νύχτα γαληνότατη• ω μεταξύ των άλλων θαυμασία
Νύχτα, που προσδοκώσουν, και δεν έφθανες, και ιδού σε,
διάρκεσε τώρα μήκη των ωρών• μην ανακόπτεις
την Ισορρόπηση που επλάσθη των Στοιχείων,
και άνευ αυτής το Χάος.