Κλείνουμε για διακοπές. Καλό καλοκαίρι! Έναρξις εργασιών από Σεπτέμβριο πάλι...
Τρίτη 7 Ιουλίου 2009
Πέμπτη 2 Ιουλίου 2009
ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΛΙΟΝΤΑΡΙΩΝ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
ΙΠΠΟΔΡΟΜΙΟ
Νυχτερινό ιπποδρόμιο, τα φώτα, η μουσική,
τ’ αστραφτερά αυτοκίνητα σ’ όλο το μάκρος της λεωφόρου.
Όταν σβήνουν τα φώτα στη συνοικία,
όταν κι η τελευταία νότα πέφτει σαν ξερό φύλλο,
η πρόσοψη του ιπποδρομίου γίνεται
σαν πελώρια βγαλμένη μασέλλα. Τότε
τα χάλκινα όργανα κοιμούνται στις θήκες τους,
πάνω απ’ την πολιτεία ακούγεται η κραυγή των ζώων,
η τίγρις μέσα στο κλουβί της προσηλώνεται στον ίσκιο της,
ο θηριοδαμαστής βγάζει τη στολή του και καπνίζει
το τσιγάρο του.
Κι η συνοικία στιγμές-στιγμές φωτίζεται
καθώς αστράφτουν τα μάτια των λιονταριών πίσω
απ’ τα κάγκελα.
Από την ποιητική συλλογή «Παρενθέσεις» (1946 – 1947).
ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΛΙΝΑ ΣΑΣΤΡΙ
ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η LINA SASTRI
TORNA MAGGIO
Rose! Che belli rrose!...Torna maggio!
Sentite 'addore 'e chisti sciure belle!
Sentite, comme cantano ll'aucielle...
e vuje durmite ancora!?...
'I' che curaggio!
Aprite 'sta fenesta, oje bella fata,
ché ll'aria mo s'è fatta 'mbarzamata:
Ma vuje durmite ancora, 'i' che curaggio!
Rose! Che belli rrose!...
Torna maggio!
Rose che belli rrose!... 'A n'anno sano,
stóngo strujenno 'e pprete 'e chesta via!
Ma vuje nun v'affacciate...uh, mamma mia!
I' nun mme fido 'e stá da vuje luntano...
E si ve stó' luntano quacche ghiuorno,
pare ca vuje mme state sempe attuorno...
ca mme parlate e mm'astrignite 'a mano...
Rose! Che belli rrose!
E' n'anno sano...
ΜΠΛΑΝΚΑ ΒΑΡΕΛΑ!
BLANCA VARELA (1926-2009)
EL DÍA
El día queda atrás,
apenas consumido y ya inútil.
Comienza la gran luz,
todas las puertas ceden ante un hombre dormido,
el tiempo es un árbol que no cesa de crecer.
El tiempo,
la gran puerta entreabierta,
el astro que ciega.
No es con los ojos que se ve nacer
esa gota de luz que será,
que fue un día.
Canta abeja, sin prisa,
recorre el laberinto iluminado,
de fiesta.
Respira y canta.
Donde todo se termina abre las alas.
Eres el sol,
el aguijón del alba,
el mar que besa las montañas,
la claridad total,
el sueño.
Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η φίλη του μπλογκ κ. Amy Acker.
ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΡΕΝΑ ΚΟΥΜΙΩΤΗ
ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΡΕΝΑ ΚΟΥΜΙΩΤΗ
ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΑΝ
Αγαπιόμασταν, Χριστέ μου, αγαπιόμασταν,
τα ματόκλαδά μας λιώναν σαν κοιτιόμασταν.
Στ' ακροδάχτυλα αγγιζόμαστε και τρέμαμε
και χαμήλωναν κοντά μας οι ουρανοί.
Και ποθούσα και ποθούσες να πεθαίναμε
τόσο νέοι, τόσο ωραίοι, τόσο αγνοί.
Αγαπιόμασταν, Χριστέ μου, αγαπιόμασταν,
και τα χείλη μας ματώναν σαν φιλιόμασταν.
Στις κρυφές γωνιές τον έρωτα μαθαίναμε
κι όσα ήτανε τα λάθη ήταν κι οι λυγμοί.
Τη στιγμή εκείνη, Θέ μου, να πεθαίναμε,
τόσο νέοι, τόσο ωραίοι, τόσο αγνοί.
Στίχοι: Σώτια Τσώτου.
Μουσική: Γιώργος Κριμιζάκης.
ΤΗΣ ΔΡΟΣΙΑΣ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ
ΛΑΜΠΡΟΣ ΠΟΡΦΥΡΑΣ
Ο ΑΠΟΣΤΑΜΕΝΟΣ ΕΡΩΤΑΣ
Ο αποσταμένος ΄Ερωτας στη λεύκα είχε σκαλώσει
κρυμμένος στ’ ανοιξιάτικα τα φύλλα τ’ ασημένια,
μα δίχως άλλο τα μικρά πουλιά τον είχαν νιώσει
κι είχαν τραγούδια έτσι γλυκά και τόσο ευτυχισμένα.
Κι ένα πουλάκι απ’ την πολλήν αγάπη του ετρελάθη
και στην ψηλότερη κορφή, σ’ ενός κλαριού την άκρια,
ζυγιάζονταν κελαηδιστά κι έπεφτε, ώς ότου εστάθη
εκεί, που μόλις στέκονται και της δροσιάς τα δάκρυα.
Τετάρτη 1 Ιουλίου 2009
ΔΡΟΜΟΙ ΠΑΛΙΟΙ...
Για τον Χρήστο Ψιτ.
Η ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΖΟΡΜΠΑΛΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΜΑΝΟΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ ΚΑΙ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ
ΔΡΟΜΟΙ ΠΑΛΙΟΙ
Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
κάτω απ' τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή.
Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά.
Κάμε να σ' ανταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο του τόπου μου κι εγώ
Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ
κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες.
Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα
χωρίς να γνωρίζω κανένα
κι ούτε κανένας με γνώριζε.
... ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΜΕΤΑΠΡΑΤΕΣ
ΑΝΤΩΝΗΣ Ι. ΠΡΟΚΟΣ
ΣΕ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ
Στον ύπνο μας ποδίσανε οι φρεγάτες
φορτωμένες μετάξια απ’ τη Λαχώρη·
τώρα η ψυχή μας, γριά, γεροντοκόρη,
νά ’βγουν προσμένει οι ξένοι μεταπράτες.
Αλλά η χολέρα μπούκωσε τις στράτες,
στις μαρκίζες ξεσπάει το ξεροβόρι·
σε καραντίνα τό ’χουν το παπόρι
και του κάκου φορέσαμε γραβάτες.
Χαμένες οι ώρες, η άδεια, το ταξίδι·
κι οι στέφανοι· δε γίνεται κηδεία:
καφέ, κονιάκ, δεν έχει· μόνο ξίδι,
μόνο χολή.
Κι εκεί, σ’ ένα στασίδι,
ο αγέρας που θα φέρει κι άλλα πλοία
τα ψαλτικά του ακούμπησε βιβλία.
Από το βιβλίο: Αντώνης Ι. Πρόκος, «Ψαλμοί», Εκδόσεις Α. Καραβία, Αθήνα 1982, σελ. 21.
ΣΑΝ ΠΡΟΚΕΣ
ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ
ΠΟΙΗΤΙΚΗ
― Προδίδετε πάλι την Ποίηση, θα μου πεις,
Tην ιερότερη εκδήλωση του Aνθρώπου
Tην χρησιμοποιείτε πάλι ως μέσον, υποζύγιον
Tων σκοτεινών επιδιώξεών σας
Eν πλήρει γνώσει της ζημίας που προκαλείτε
Mε το παράδειγμά σας στους νεωτέρους.
― Tο τί δ ε ν πρόδωσες ε σ ύ να μου πεις
Eσύ κι οι όμοιοί σου, χρόνια και χρόνια,
Ένα προς ένα τα υπάρχοντά σας ξεπουλώντας
Στις διεθνείς αγορές και τα λαϊκά παζάρια
Kαι μείνατε χωρίς μάτια για να βλέπετε, χωρίς αυτιά
N' ακούτε, με σφραγισμένα στόματα και δε μιλάτε.
Για ποια ανθρώπινα ιερά μάς εγκαλείτε;
Ξέρω: κηρύγματα και ρητορείες πάλι, θα πεις.
E ναι λοιπόν! Kηρύγματα και ρητορείες.
Σαν π ρ ό κ ε ς πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις
Nα μην τις παίρνει ο άνεμος.
ΚΑΒΑΛΚΑΝΤΙ!
GUIDO CAVALCANTI
TU M’HAI SÌ PIENA DI DOLOR LA MENTE
Tu m'hai sì piena di dolor la mente,
che l'anima si briga di partire,
e li sospir' che manda 'l cor dolente
mostrano agli occhi che non può soffrire.
Amor, che lo tuo grande valor sente,
dice: - E' mi duol che ti convien morire
per questa fiera donna, che nïente
par che piatate di te voglia udire - .
I' vo come colui ch'è fuor di vita,
che pare, a chi lo sguarda, ch'omo sia
fatto di rame o di pietra o di legno,
che si conduca sol per maestria
e porti ne lo core una ferita
che sia, com' egli è morto, aperto segno.
ΧΑΛΑΣ!
FRANTIŠEK HALAS
NECHSE BÝT SÁM
Ani ten mráz
Zaslimačí co se dá
Vleze za nehty
ba až kamsi
do pohlaví rukávníčků
Nožky myší připaluje
korálové oči holubic
Někdo to odnést musí
Žádná radost zadarmo
Po létě zima
Na čípak rozkaz
ta posloupnost
Drátkuje sklo
za niklák luny
až to praští
Tma vylupuje kukuřici
Zrovna si myslíš
Málo nás
málo nás
proti mrtvým
Mému nevím
vím že nevím
přistrkuje
Ty zapomínky
Kytice
Plísně
Palmy
Mechy
Mdle vzpomíná na ty časy
kdy byl ještě tekutostí
na ty časy kapilární
Noc je dlouhá
Tady to je
a bílé na bílém
než slunce
podojí střechy
Jsem paměť vody
mráz
Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η καλή φίλη του ιστολογίου κ. Federica Ridolfi.