ΕΝΑ!

WILLIAM SHAKESPEARE


ΣΟΝΝΕΤΟ XLII

Κι αν τη λατρεύω, αυτή δεν είν’ η μόνη
πίκρα μου ότι τη χαίρετ’ ένας άλλος -
μα τ’ ότι σ’ έχει αυτή ’ναι που με λειώνει
κι ο πόνος πως τη χάνω ο πιο μεγάλος.

Αγάπες μου άσπονδες, έτσι εξηγείται:
την αγαπώ, γι’ αυτό τη νοιάζεσαι
κι αλίμονό μου, αυτή ταλαιπωρείται
για χάρη μου, σα βρίσκεται μ’ εσέ.

Αν σ’ αρνηθώ, η καλή μου σε κερδίζει
κι αν χάσω τη, στο πλάι σου θα τη βρω.
Ταιριάχτε ’σεις κι η μοίρα ας μας χωρίζει,
κι ας φορτωθώ μονάχος το σταυρό.

Μα πως! Ο φίλος μου κι εγώ είμαστ’ ένα,
κι άλλον δε θέλει η αγάπη μου από μένα.



Μετάφραση: Παναγιώτης Πάκος.