Η ΟΥΡΑΝΙΑ ΜΗΧΑΝΗ ΤΩΝ ΝΟΗΜΑΤΩΝ

ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΛΗΣ


ΦΡΗΝΤΡΙΧ ΧΑΙΛΝΤΕΡΛΙΝ, 1770-1843

Ι.

Οι επισκέπτες του όλοι συμφωνούν :
λέξεις χωλές απρόσιτες  σιωπές
κοφτές κρημνώδεις  το μάτι αργό

ν’ αναζητεί έρεισμα στον καιρό
τα χέρια αυτά που αγκάλιασαν  πώς τρέμουν
το στόμα αυτό που μίλησε  πώς απατά ;

Πίσω του το άφατο κι ο καταποντισμός
σχέδια ημιτελή  ευγενείς αρνήσεις  επώδυνες
κι ωστόσο χρήσιμες συστάσεις  υποκλίσεις

οι φίλες υποδείξεις των Δασκάλων  Απ’ το
Μπορντώ ώς το Νύρτινγκεν ο κόσμος του όλος
ένα βιβλίο ανοιχτό μα πάντα δυσ

ανάγνωστο  ανήλεο κι όμως πάντα ποθητό


II.

Και τώρα εμείς ; Μετά τις τόσες βιογραφίες
τη συλλογή τόσου υλικού  την άνευ αδείας
κι όμως σκόπιμη τομή του εγκεφάλου

( ένα κρανίο κενό κι ο νους του άτλας
διαμοιρασμένος σε δυο ομόλογα ημισφαίρια )
τα γράμματά του που αστοχήσαν στον σκοπό

Ποια περιέργεια παιδιάστικη  ποια εμμονή
τα βήματά μας οδηγεί πάλι και πάλι εδώ
στα σκονισμένα ράφια ; Οι στίχοι ; Αυτή

η ουράνια μηχανή των νοημάτων
που μια ολόκληρη ζωή πειθήνια και σκυφτή
δεν φτάνει δεν αρκεί για να εξαντλήσει ;

Ή μήπως μόνο η ανέχεια μιας στιγμής 
όταν πια τίποτα δεν αντηχεί παρά
το θρόισμα μιας ψυχής που φτερουγίζει σαν τρελή

βαθιά μέσα στο βράδυ  Τότε που μόνοι 
πάνω στα πλήκτρα κρεμασμένοι ή εμπρός
στη χάρτινη λευκότητα  στέλνουμε σήματα 

βουβά μηνύματα στο μέλλον