ΚΕΛΑΡΥΖΕ

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ


ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΑΝΕΜΟΣ

Κάποτε θα εγκαταλείψω όλες τις προσδοκίες μου για να γεννηθεί
   ένας λόγος αληθινός
οι νύχτες μου αγρύπνησαν πάνω στο στήθος των αγαλμάτων
κι άξαφνα ένας τρελός φώναζε κι έβγαινε ο κούκος του φεγγαριού
είμαι λυπημένος σαν μια μικρή άρρωστη που της αρνήθηκαν
   τον κήπο
και φυσικά ερχόταν από πολύ μακριά όπως κάθε κίνδυνος
ενώ το γέλιο της γυναίκας κελάρυζε απαλά σαν
   βυζαντινό τροπάριο
παιδικές ικεσίες γραμμένες στον άνεμο
ω λησμονιά...



Από τη συλλογή «Βιολέτες για μια εποχή» (1985).
Από το βιβλίο: Τάσος Λειβαδίτης, «Ποίηση» τ. Γ΄, Κέδρος, Αθήνα 1988, σελ. 270.