Πέμπτη 21 Μαΐου 2009
ΜΠΟΡΧΕΣ!
Η ανάρτηση αφιερώνεται στην Έλενα για την ονομαστική της εορτή
JORGE LUÍS BORGES
ALGUIEN
Un hombre trabajado por el tiempo,
un hombre que ni siquiera espera la muerte
(las pruebas de la muerte son estadísticas
y nadie hay que no corra el albur
de ser el primer inmortal),
un hombre que ha aprendido a agradecer
las modestas limosnas de los días:
el sueño, la rutina, el sabor del agua,
una no sospechada etimología,
un verso latino o sajón,
la memoria de una mujer que lo ha abandonado
hace ya tantos años
que hoy puede recordarla sin amargura,
un hombre que no ignora que el presente
ya es el porvenir y el olvido,
un hombre que ha sido desleal
y con el que fueron desleales,
puede sentir de pronto, al cruzar la calle,
una misteriosa felicidad
que no viene del lado de la esperanza
sino de una antigua inocencia,
de su propia raíz o de un dios disperso.
Sabe que no debe mirarla de cerca,
porque hay razones más terribles que tigres
que le demostrarán su obligación
de ser un desdichado,
pero humildemente recibe
esa felicidad, esa ráfaga.
Quizá en la muerte para siempre seremos,
cuando el polvo sea polvo,
esa indescifrable raíz,
de la cual para siempre crecerá,
ecuánime o atroz,
nuestro solitario cielo o infierno.
Τις θερμές ευχαριστίες μου με μετάφραση και ηχητική υπόκρουση:
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.youtube.com/watch?v=Iijklrtljnw&feature=related
Ένας κάποιος
Ένας άνδρας, απ’ τον καιρό δουλεμένος,
ένας άνδρας που ούτε καν στο θάνατο ελπίζει
(οι δοκιμές του θανάτου δεν είναι παρά στατιστικές
και κανείς δε μένει που τον κίνδυνο να μη διατρέχει
ο πρώτος ο αθάνατος να είναι),
ένας άνδρας που έχει πια μάθει
να ευγνωμονεί
για τις ταπεινές τις ελεημοσύνες των ημερών:
το όνειρο, τη ρουτίνα, τη γεύση του νερού,
μια απρόσμενη ετυμολογία,
έναν στίχο λατινογενή ή Σάξονα,
το πέρασμα μιας γυναίκας απ’ τη μνήμη,
μιας γυναίκας που τον πρόδωσε
ήδη εδώ και χρόνια πολλά
και την που σήμερα ενθυμάται
δίχως πίκρα καμιά,
ένας άνδρας που δε λησμονεί πως παρόν
λήθη σημαίνει και παρελθόν,
ένας άνδρας που άπιστος υπήρξε,
και με τους άπιστους,
ξαφνικά, το δρόμο περνώντας,
μια ευτυχία μυστηριώδη να νιώσει μπορεί
ευτυχία όχι από ελπίδα,
μα από αθωότητα αρχετυπική
της ίδιας του της ρίζας ή ενός Θεού διακτινισμένου.
Γνωρίζει πως δεν πρέπει να την κοιτάζει από κοντά,
μιας και λόγοι από τίγρεις χειρότεροι συντρέχουν
που το χρέος του υποδεικνύουν
δύσμοιρος να είναι•
μα λαμβάνει ταπεινόφρων
αυτήν την ευτυχία, τη φώτιση αυτήν.
Ίσως να είμαστε στο θάνατο για πάντα,
σαν η σκόνη σκόνη γίνει,
η ρίζα αυτή, η τόσο μπερδεμένη,
απ’ όπου για πάντα ξεφυτρώνει,
συγκαταβατική ή άσπλαχνη,
η δική μας μοναχική
Εδέμ ή Άβυσσος.
Την καλημέρα μου!
@ Elena: Χαιρετισμούς στη Χαϊδελβέργη.
ΑπάντησηΔιαγραφή