ΦΕΥΓΕΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ


ΜΟΝΟ

Δεν μπορώ πια να υποκρίνομαι – λέει·
καρέκλες,άνθρωποι, παιδιά μου, τσιγάρα μου,
θάνατος είναι, θάνατος είστε, θάνατος είμαι·
σπάζω τη βρώμικη οδοντογλυφίδα στο πιατάκι του καφέ·
θάνατος είναι· με βλέπει, τον βλέπω· – θάνατος μόνο·
η γλάστρα τα γεράνια, το κλουβί τα καναρίνια –
τίποτα μην ακούτε· – διάδρομος, λάμπα πετρελαίου,
παλιές φωτογραφίες στον τοίχο, μαύρες ομπρέλες·
κάτω απ’ το πάτωμα μουγκά νερά· φεύγει το σπίτι
μαζί με τους ένοικους, μαζί με τον μακρύ καναπέ –
φεύγει το σπίτι, χάνεται, χάθηκε, – πού πάει;



Από τη συλλογή «Διάδρομος και σκάλα».
Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Ποιήματα», τ. Ι, Κέδρος, Αθήνα 1989, σελ. 212.