ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΘΑΙΟΣ (1878-1955)
ΠΟΤΕ ΔΕ ΦΑΝΤΑΖΟΜΟΥΝ Ποτέ δε φανταζόμουν πως θα ρχότανε
μια μέρα να σε χάσω έτσι πολύ.
Γιατί δε λείπεις μόνο από το πλάι μου:
λείπεις κι απ’ την καρδιά μου. Τί ωφελεί
κι αν είσαι ακόμη στοχασμός, μια θύμηση
από κάποιο ταξίδι μακρινό,
όνειρο νύχτας, ιστορία που διάβασα
κάπου, κι αρχίζω πια να την ξεχνώ;
Αληθινά είναι κρίμα. Εκεί που κάποτε
ο κόσμος του Θεού είχε μαζευτεί,
μια παλιά μόνο εικόνα τώρα απόμεινε:
κι αγάλι, αγάλι, αγάλια σβει κι αυτή.
Τί ωραίος στίχος αυτό το
ΑπάντησηΔιαγραφή«Ποτέ δε φανταζόμουν πως θα 'ρχότανε
μια μέρα να σε χάσω έτσι πολύ»!
Πολύ μου άρεσε... και πόσο ισχύει!
Καλό ΣΚ!
@ μαριάννα: Καλός ποιητής και σπουδαίος μεταφραστής. Σε χαιρετώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή