ΣΤΗ ΡΕΜΒΗ ΤΟΥ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΟΣ

BERTOLT BRECHT


ΜΙ’ ΑΓΕΛΑΔΑ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΤΡΩΕΙ

Ισοζυγιάζει το πλατύ της στέρνο στο ταΐνι
το ξύλινο· μασάει και λιανίζει ένα καλαμάκι.
Και τί προσεχτικά μέσ’ απ’ το στόμα της το φτύνει,
μην και κοπεί! Τ’ απολαμβάνει –δείτε– κομματάκι!

Χοντρό το σώμα της· θλιβό και κουρασμένο το όμμα·
δεν τρέμει το κακό καθόλου – τό ’χει συνηθίσει·
το φρύδι δεν σηκώνει απορημένη. Κι αν ακόμα
στο φαΐ δεν τής μιλήσ’τε,  δ ε ν θα το παρατηρήσει.

Κι ενώ μονίμως και συνέχεια με σανό τη βγάζει,
εσείς τής παίρνετε το γάλα. Αγόγγυστα υπομένει
τα χέρια που της σφίγγουν τα μαστάρια, και δεν παίζει

το μάτι της – τα ξέρει αυτά τα χέρια... Τί συμβαίνει
δεν τήνε μέλλει καν. Τούτο μόνο, αν και δίχως νάζι,
ποθεί: στη ρέμβη του απογεύματος να χέζει.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.