Η ανάρτηση αφιερώνεται στην Κόκκινη Κίσσα
BERTOLT BRECHT
ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ
Μιαν άνοιξη ήρθε σ’ ένανε γιαλό να δέσει
σκαρί μπλε, ξένο σαν της θάλασσς τα χάδια,
με μαζεμένα τα πανιά· και πιάνει θέση
πεντάρφανο και φορτωμένο, δίχως άδεια.
Εκεί λιαζόταν –μόνο... – μήνα με το μήνα·
και τό’βλεπε να λιάζεται το μέγα πλήθος·
κανένας όμως δεν του ετράβαε την καρίνα
να ξεκολλήσει απ’ το γλαυκό και μέγα βύθος.
Τις νύχτες, σύσσωμοι και αρκούντως γητεμένοι,
μια μουσική παράξενη και δίχως βάρος
στα ξάρτια ακούγαμε ν’ ανεβοκατεβαίνει·
μα ούτ’ ένας από ’μας, που να καταλαβαίνει,
δεν βρήκε στο καράβι ν’ ανεβεί το θάρος.
Μια νύχτα ακολουθεί το πλοίο ένα μαύρο αστέρι
και, δίχως να το ξέρει, πέφτει σε μια ξέρα·
κι η άνοιξη, σαν μπήκε, φάντασμα σε μέρη
το βρήκε, που ’ν’ πιο πέρα και απ’ το πέρα.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Καλημέρα και καλή χρονιά! Είχα καιρό να μπω στη σελίδα και τι βλέπω;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγγνώμη αλλά δεν μοιάζει πάρα πολύ με ένα ποίημα του Σκαρίμπα; Αυτό που λέει για ένα καράβι που ήταν στο λιμάνι της Χαλκίδας...να θυμηθώ...ένα που λέει: "κι έφυγεν έτσι όπως ήρθε, σ' αλλους τόπους...χωρίς μηχανικούς, χωρίς ανθρώπους; ..."
@ Σοφία Κολοτούρου: Γειά σου, Σοφία. Υπάρχουν πολλά τέτοια ποιήματα με αυτό το περιεχόμενο. Η λέξη-κλειδί εδώ είναι το "μπλε", το χρώμα των ρομαντικών. Ανήκει στα νεανικά ποιήματα του Μπρεχτ.
ΑπάντησηΔιαγραφήτο ποίημα με γοήτευσε τόσο ,πού ξέρω και πώς το ευχαριστώ λίγο φαντάζει.
ΑπάντησηΔιαγραφήμα θα το πώ!
@ Κόκκινη Κίσσα: Νά 'σαι καλά. Χαίρομαι που σου άρεσε.
ΑπάντησηΔιαγραφή