ΧΑΡΗΣ ΨΑΡΡΑΣ (1982)
Η ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΜΕΝΗ
Με χάρη αλαφροπάτητης ελάφου των ονείρων
γέρνεις το χέρι σου ευθύς στο πλουμιστό σου στήθος.
Απ’ των χειλιών σου τη σχισμή ξεμύτισε ο μύθος
της άνοιξης κι η ευωδιά φρεσκολουσμένων μύρων
τυλίγει αργά το σώμα σου που γεύομαι κι αγγίζω.
Στης ομορφιάς σου τη σκιά πολλών ματιών μελίσσι
σπεύδει και περιστρέφεται. Σ’ απύθμενο μεθύσι
καλεί του Μάη η ατόφια γη τον ουρανό τον γκρίζο.
Σαν σε κοιτώ να στέκεσαι και με τα δάχτυλά σου
να στρώνεις το άσπρο φόρεμα που διάλεξες για απόψε
ο καβαλάρης νιώθω εγώ πως είμαι του Πηγάσου
κι εσύ φωνή αναγγέλλουσα «Σήκω» μου λές «και κόψε
έν’ άνθος. Χάρισέ μου το γοργά για να ξηλώσει
το πάλλευκό μου νυφικό του έρωτα η βρώση».
Από το βιβλίο: Χάρης Ψαρράς, «Η δόξα της ανεμελιάς», Κέδρος, Αθήνα 2008, σελ. 33.
κ.Κεντρωτή
ΑπάντησηΔιαγραφήΘαυμάσιο ποίημα. Εύγε στον κ.Ψαρρά!
Μπράβο, και σε σας, που μας το αποκαλύψατε στο αλωνάκι σας.
Καλημέρα.
Υ.Γ Επιτρέψατέ μου, κάποτε, να το "κρεμάσω" και γω.
@ AXI: Μα εννοείται! Δεν χρειάζεται καμμία άδεια. Οτιδήποτε δημοσιεύεται στο μπλογκ μου είναι προς αναδημοσίευση. Καλημέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφή