ΜΕΣΤΟΙ ΑΡΩΜΑΤΩΝ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ


ΑΝΘΟΙ ΚΑΝΕΛΛΑΣ

Ανθοί κανέλλας θράσευαν, μεστοί αρωμάτων,
στα χείλη της –θυμάμαι–, ενώ στην επικράτεια
των ασπασμών τριπόδιζαν ατίθασα άτια:
τα γκέμια τους να σπάσουν θέλαν, στων περάτων

τα πέρατα να φτάσουν. Κι αν με αφρούς αφράτων
σπασμών τρυγούσε πόθους, σε μικρά δωμάτια
ικριωμάτων μ’ έρριχνε, όταν, με τ’ αλάτια
του σώματός της να την καίνε και παρά τον

πυρετικόν εσμό των σπίρτων, πάντα εφόρα
της μέλαινας χολής το ρούχο, για να κρύψει
τα φώτα τα δριμιά και τα τροπαιοφόρα

της πράξης. Τη διαλεκτική των ηδονών η
κανέλλα ορίζει: πρώτα θ’ ανεβείς στα ύψη·
μετά θα κατεβείς, ν’ ανέβεις στην αγχόνη:

  το γλύκος μια πικρή ροπή θα σ’ το κρεμάσει
  που των φιλιών δολιεύεται την άγρια κράση.