ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΟΣ

FEDERICO GARCÍA LORCA


ΤΟΥ ΓΛΥΚΟΥ ΠΑΡΑΠΟΝΟΥ ΣΟΝΕΤΤΟ

Το θαύμα ετούτο, ω, πόσο τρέμω μην το χάσω:
των αγαλμάτινων ματιών σου· και τον τρόπο
ποθώ να ιδώ που η νύχτα, μ’ ένα ρόδο-λάσο,
στα μάγουλά μου πιάνει ανάσες σου με κόπο.

Πονώ που βρίσκομαι στην όχθη και στον άσο
(κορμός χωρίς κλαριά) στον άραχλο τον τόπο,
που λούλουδο δεν θά ’βρω ή και πηλό να πλάσω
στους πόνους μου ανακούφιση – και πού ναν τό ’πω!

Ο απόκρυφος αν είσαι εσύ, αχ, ο θησαυρός μου...,
τα βάσανά μου αν είσαι εσύ και ο υγρός μου ο πόνος...,
κι αν είμαι εγώ κουτάβι του δικού σου κόσμου,

να χάσω, αχ, μη μ’ αφήσεις ό,τι επήρα μόνος,
και τα φυλλώματα του ποταμιού σου δώσ’ μου,
Φθινόπωρο χαμένο, εν όψει του χειμώνος!



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.