ΤΗ ΛΥΡΑ ΤΗ ΔΙΚΑΙΗ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

        io fui sesto tra cotanto senno
                 DANTE

Ο ΣΙΞΤΟΣ

Εγλένταγε ο Λαός στου Διάκου το λημέρι
και τον Βικέντιο απόλαυεν από την Στείαν
που εμαντολίνιζε μιας ερωτιάς φιλίαν,
κι ο κόντε-Σάλαμον ετάνυζε στ’ αγέρι

τ’ αρμονικά του τόξα. Κι είχαν καταφέρει
και τον Ορφέα ακόμη να γητέψουν –λ ί α ν !–
που τους εχάρισε μια λύρα του καλή, αν
μη αυτήν, που εκράτα κι έκρουε μ’ εμπνευσμένο χέρι.

Στη συντροφιά τους είτανε κι εκείνος που άλλες
δεν ήβρε θάλασσες, μα εμάλασσε μεγάλες
ροπές του λογισμού σε στίχο. Οπότε «Ρίξ’ το»,

του κραίνει ο Νίκος Βολιβάρδος, «το στιχάκι,
καλώς να μας ερθεί κι ο νέος! Σ’ ολιγάκι
θε να’χουμε εδωνά μαζί μας κ α ι τον Σίξτο!»