ΤΟ ΤΟΞΟ ΕΤΑΝΥΖΕ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

FRANTIŠEK HALAS


ΠΑΡΙΣΙ ΑΝ ΑΦΑΝΙΣΤΕΙΣ

και πάλι ο ταύρος θ’ απαγάγει την Ευρώπη
κι ύστερα
θ’ αναλογιστούμε όλοι μας τα χρόνια που έβγαλε εκείνη
Εσένα μέσ’ από το ντεκολτέ της και τη Μόσχα
καθώς και τους άπειρους ημών τους ρεμβασμούς
το ένα όμως ποτέ με το άλλο μη μπερδεύοντας

Νήπια θηλάζοντα είμασταν προτού συντελεσθούν τα πάντα
και είδαμε που εβλέπαμε
την Ευρώπη φωσφορίζουσα μέσα στη σήψη
στριμωγμένη ανάμεσα στις ζάρες των συνόρων
και πώς ο ένας της μαστός εφλέγετο αδιαλείπτως
ώσπερ Αμαζόνος στήθος
που το τόξο ετάνυζε του μέλλοντος
με δύναμη τώρα πιότερη
που πια δεν το πιστεύαμε

Είταν αιώνας τρυφερός μα και φριχτός σα λύκαινα
που εθήλαζε Ρώμους και Ρωμύλους
διάφορα συμβάντα θρηνούσαν στων εφημερίδων τα φυλλώματα
και οι ρουμπρίκες τους με την κλίμακα εμοιάζανε του Ιακώβ
καθώς εκάμπτοντο
υπό το βάρος βροντών που χαμηλοκατέβαιναν στη γη
αλλ’ ήδη ίδρυσαν στρατιώτες
ανέλπιστα αγαθό πανάγαθο
ένα πλατύ ιμπέριουμ

Των ποιητών ουδείς τον νόστο προσδοκούσε
άπαντες έπεσαν κάτω από τα εμβλήματα
ουδείς ουδείς
αοιδούς κανείς δεν ήθελε ουδέ καν χρυσικούς
Μόνον το γήρας σου Ευρώπη μάς άφησε μαζί τους
και εσύ ώσπερ Φρύνη τότε εγυμνώθης
μέχρι και του εσχάτου βράχου σου τελείως
κι έτσι όλα σού τα συγχωρήσαμε όλοι μας

Εφλόμωσε ο λόγος των μαζών
ωσάν καπνός από την κάμινο που ανέβαινε του Κάιν
και στις πτυχές μέσα τ’ ουρανού πήγε και χώθηκε
τον ματωμένο ορίζοντα
της Βερονίκης τον εχτύπησε το σουδάριο
την όψη για ν’ αρπάσει των παρωχημένων εποχών
και έσβησε συμφιλιωτικώ τω τρόπω
μα ακόμα έκρυβαν τ’ αστέρια
το κείμενο εκείνο
που και από την Αποκάλυψη τρομερότερο είταν ακόμη
και σαν τα σπάρτα
άδολα άνθισαν έπειτα

Τα στόματα ανοίξανε πλατιά
βουβαμένοι έμοιαζαν λαιμοί οβιδοβόλων
πουλιά εφώλιαζαν μέσα τους
και κάτι εκειδά παλιολούλουδα
λέξεις συναισθημάτων σημαντικές
αγνές νηφάλιες λυρικές
λέγαν το παν τα πάντα

Παρίσι αν αφανιζόσουν



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.