Ο ΝΟΥΣ ΟΜΩΣ

ΜΑΡΙΝΟΣ ΣΙΓΟΥΡΟΣ (1885-1961)


ΣΤΟ ΣΟΛΩΜΟ

Σ’ τη δόξα σου μπροστά κλίνω το σώμα
και γέρνω το κεφάλι λυπημένος
για σένα, που ενώ είσαι στο χώμα
ζεις όμως και δεν είσαι πεθαμένος.

Το σώμα σου αν στη γη είναι θαμμένο,
εσύ όμως είσαι πάντα ζωντανός,
και εις τον κόσμο αυτόν το νεκρωμένο
πετάς ωσάν αστέρι λαμπερός.

Στα στήθη μου μία φωνή μου λέει...
μία φωνή μεγάλη, μυστική.
«Το μάτι σου δεν πρέπει πλειά να κλαίει
ο ποιητής δεν πέθανε, μα ζει...».

Δεν πέθανες, όχι, μα ζεις ακόμα
τα έργα σου η ψυχή σου συντροφεύει,
κι αν το κορμί σου σκέπασε το χώμα,
ο νους όμως τη δόξα του γυρεύει.



Από το βιβλίο: «1798–1898 Πανηγυρικόν τεύχος επί τη εκατονταετηρίδι από της γεννήσεως του εθνικού ποιητού Διονυσίου Σολωμού», Ζάκυνθος 1902.