FRANCISCO DE QUEVEDO
Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΚΑΗΜΟΣ ΤΟΥ ΕΡΑΣΤΗ
Ως Σαλαμάνδρα ασημωτή, χωμένη μες στα φύλλα,
σε γνώρισεν ο κόσμος ο αρχαίος, και ως κολόνα
πυρός, Βεζούβιε, γίγαντα πολύτιμε, που τό ’να
σου χέρι εκίναες απειλή στον ουρανό. Με πτίλα
πολύχρωμα και με άνθη παρδαλά μες στη μαυρίλα
σμαλτώθηκες κι εγίνης κήπος, όπου φώτα λυώνα-
νε τις φωτιές και πεταλούδες ζέουσες την Πομώνα
αγκάλιαζαν την ανθεμόεσσα με άχυρα και ξύλα.
Και τώρα, Φοίνικας καλλιεργητής, ξαναγεννιέσαι
και βάζεις όλο βάζεις πυρκαγιές στα όρη ή στο λόγγο:
τον ουρανό φωτάς, τον ήλιο σκοτιδιάζεις – ecce!
Εσέ έχω εγώ ανταγωνιστή, στην οιμωγή, στο βόγκο.
Εγώ μες στην καρδιά κι εσύ μες σε στενές σπηλιές σε-
μνά ηφαίστεια ανθέων κρύβουμε: της χλωρωσιάς τον όγκο!
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Tώρα, βέβαια, αυτό που θα πω είναι ασυναρτησία-ας είναι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτού του είδους η ποίηση δεν μπορεί να είναι κακή.
Την καλημέρα μου.
Πανέμορφο!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ churchwarden: Gracias, και εκ μέρους του Κεβέδου (που θά'λεγε κι ο Νίκος Αλέφαντος!)
ΑπάντησηΔιαγραφήdionysos: Φαντάζομαι εννοείς το ΟΛΟΝ!
ARDOR SECRETO DE AMANTE
ΑπάντησηΔιαγραφήSalamandra frondosa y bien poblada
te vío la antigüedad, columna ardiente,
¡oh Vesubio, gigante el más valiente
que al cielo amenazó con diestra osada!
Después, de varias flores esmaltada,
jardín piramidal fuiste, y luciente
mariposa, en tus llamas inclemente,
y en quien toda Pomona fue abrasada.
Ya, fénix cultivada, te renuevas,
en eternos incendios repetidos,
y noche al sol y al cielo luces llevas.
¡Oh monte, emulación de mis gemidos:
pues yo en el corazón, y tú en tus cuevas,
callamos los volcanes florecidos!
@ francisco de quevedo: Muchas gracias, Francisco!
ΑπάντησηΔιαγραφή