OCTAVIO PAZ
LA CALLE
Es una calle larga y silenciosa.
Ando en tinieblas y tropiezo y caigo
y me levanto y piso con pies ciegos
las piedras mudas y las hojas secas
y alguien detrás de mí también las pisa:
si me detengo, se detiene;
si corro, corre. Vuelvo el rostro: nadie.
Todo está oscuro y sin salida,
y doy vueltas y vueltas en esquinas
que dan siempre a la calle
donde nadie me espera ni me sigue,
donde yo sigo a un hombre que tropieza
y se levanta y dice al verme: nadie.
Το ποίημα (μαζί με τη φωτογραφία) μάς το έστειλε μια από τις πιο παλιές και πιστές φίλες του ιστολογίου: η εικονιζόμενη κ. Almudena Fernadez.
Επειδή (απ' όλες πιο πολύ) συμπαθώ την Αλμουδένα, επειδή η φωτογραφία του βρεγμένου δρόμου είναι ιδιαίτερα ατμοσφαιρική και θα μπορούσε να είναι και από δρόμο της Κέρκυρας (είναι;)κι επειδή, τέλος, ο Οκτάβιο Πας είναι μεγάλος συγγραφέας, γενικότερα, και ποιητής, εικότερα, "διάβασα" με μεγάλη ευχαρίστηση το αναρτηθέν ποίημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ δρόμος
Μακρύς είναι ο δρόμος κι έρημος.
Περπατώ στο μισοσκόταδο, σκοντάφτω και πέφτω κάτω
και σηκώνομαι και με βήματα τυφλά
τις βουβές πέτρες πατώ και τα φύλλα τα ξερά,
και κάποιος άλλος, πίσω μου, τα πατά κι εκείνος•
όταν κοντοστέκομαι, κοντοστέκεται•
όταν τρέχω, τρέχει. Γυρίζω να τον αντικρίσω. Κανείς.
Τα πάντα είναι βυθισμένα στο σκοτάδι κι έξοδος πουθενά•
κόβω βόλτες, γυρίζω και γυρίζω, σε γωνιές
που πάντα βγάζουν στον ένα δρόμο,
όπου κανείς δε με περιμένει, ούτε με ακολουθεί,
όπου ε γ ώ έναν άντρα ακολουθώ που σκοντάφτει
και σηκώνεται και θωρώντας με λέει: Κανείς.
Την καλησπέρα μου!
@ elena: Σε ευχαριστώ πολύ. Είσαι στη Χαϊδελβέργη ή βρίσκεσαι ακόμη εδώ; Δεν σε έχω ξεχάσει - θα σου το στείλω μέσα στο πρώτο δεκαήμερο του Οκτώβρη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπέστρεψα στη συννεφιασμένη, βεβαίως, βροχερή και ψυχρή Γερμανία. Πάντως, δεν είναι ανάγκη να βιάζεστε πολύ. "Take your time" που λένε οι Άγγλοι, ούτως ειπείν "eile mit Weile" :ο) Περιμένω και παραγγελίες (αν θέλετε, στείλτε τις με μέιλ)!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘερμούς χαιρετισμούς!
@ elena: Getan!
ΑπάντησηΔιαγραφή