ΠΡΟΣ ΤΟ ΧΟΡΤΑΡΙ

DENISE LEVERTOV (1923-1997)


CE BRUIT DE LA MER
       

       (after Jules Supervielle)


That sound, everywhere about us, of the sea—
the tree among its tresses has always heard it,
and the horse dips his black body in the sound
stretching his neck as if towards drinking water,
as if he were longing to leave the dunes and become
a mythic horse in the remotest distance,
joining the flock of foam-sheep—
fleeces made for vision alone—
to be indeed the son of these salt waters
and browse on algae in the deep fields.
But he must learn to wait, wait on the shore,
promising himself someday to the waves of the open sea,
putting his hope in certain death, lowering
his head again to the grass.


*****************************
         

CE BRUIT DE LA MER


       À la manière de Jules Supervielle

Αυτό τον ήχο, πάντοτε γύρω μας, της θάλασσας,
το δέντρο ανάμεσα στους πλοκάμους του πάντα τον άκουγε,
και το άλογο βουτά το μαύρο σώμα του στον ήχο
τεντώνοντας το λαιμό σαν νά ’θελε να πιει νερό,
σα να λαχταρούσε ν’ αφήσει τους αμμόλοφους και να γίνει
ένα μυθικό άλογο στην πιο μακρινή απόσταση,
αδελφωμένο με το κοπάδι των αφροπροβάτων
–το δέρας είναι μόνο γα την όραση–
να γίνει στ’ αλήθεια ο γιος αυτών των αλμυρών νερών
και να βοσκάει φύκια στα βαθιά λιβάδια.
Αλλά πρέπει να μάθει να περιμένει, να περιμένει στην ακτή,
τάζοντας τον εαυτό του στα κύματα του πελάγου
–ναι κάποια μέρα–
ελπίζοντας στον βέβαιο θάνατο, χαμηλώνοντας
πάλι το κεφάλι προς το χορτάρι.



Μετάφραση: Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ.