ΡΙΤΣΟΣ!

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ


ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ ΧΡΕΟΣ

Το σπίτι μύρισε κιόλας φθινόπωρο. Κι είμαστε ανέτοιμοι πάλι,
χωρίς πουλόβερ και κασκόλ. Απρόσμενα σύννεφα
απ' το πρωί σκοτεινιάζουν τους λόφους. Θα πρέπει να βιαστούμε
να κάνουμε τίποτα προμήθειες, γιατί όπου νά 'ναι καταφτάνουν
οι φωνακλάδες άνεμοι. Οι ατμοί της κουζίνας
πιάνουν την πρώτη θέση στη σιωπή των διαδρόμων. Ένα ένα
κλείνουνε τα παραθαλάσσια κέντρα. Στη βρεγμένη προκυμαία
άδεια κουτιά τσιγάρων, πλαστικά δοχεία, εφημερίδες
κι οι πεινασμένες αδέσποτες γάτες που κοιτάζουν
το ρολόι του τελωνείου δίχως δείχτες. Ξεχασμένες ερωτήσεις
τριζοβολούν ξανά σαν σκουριασμένοι ανεμοδείχτες
πάνω σε στέγες έρημων σπιτιών που οι ιδιοχτήτες τους
πεθάναν από χρόνια φθισικοί χωρίς ν' αφήσουν κληρονόμους.
Όμως εσύ, στο πείσμα της βροχής και των ανέμων, επιμένεις
κάτω απ' τη λάμπα σου, σε τούτη τη σκληρή καρέκλα,
κάτι ν' αφήσεις για τους επερχόμενους - δυο στίχους έστω,
γραμμένους με το χέρι της βροχής, που δείχνουν τρέμοντας
πάντα και πάντα προς το μέρος του ήλιου.

                     Καρλόβασι, 14.VIII.87


Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, "Αργά, πολύ αργά μέσα στη νύχτα", Κέδρος, Αθήνα 1991, σελ. 118.

Το ποίημα μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Rossella Brescia.